Prolog.

Spała. Tylko ludzie choć w jednym procencie zafascynowani sportem zakodowali tę nazwę w swoich człowieczych umysłach. Z czym kojarzy się im ta jakże malownicza wioska? Z zielenią, którą nie pogardziłoby żadne miasto? Z miejscem wypoczynku, przez wzgląd na czasownik w czasie przeszłym zamiast jakiegoś pospolitego bądź wyimaginowanego słowa? Z wieczną harówą, zapachem potu ciągnącym się jak karawana, tysiącami przepracowanych i ponaciąganych mięśni? Zapewne większości fanatyków sportowych takie frazy błądzą po głowie, słysząc o Spale. A jaka jest prawda? Perfidnie zaskakująca. Duże dzieci, którym trzeba wskazywać drogę, a nie dojrzałe i rozsądne istoty ludzkie. Leniwe bestie, marudy, złośliwce, dwie lewe ręce i nogi, a nie idealni pod każdym względem sportowcy. Perypetie na poziomie przewijającego się latami brazylijskiego tasiemca. Zaczepki i odzywki charakterystyczne dla młokosów z trądzikiem na buźce, ewentualnie dla kiczowatych aktorów z pikantnych komedyjek. Czy w każdej grupie trenującej w ośrodku przygotowawczym tak się dzieje? Może tak, może nie. Bo prym w dziedzinie imbecylizmu i wrodzonej głupoty wiodą tutaj siatkarze. Banda wielkoludów karmiona w dzieciństwie odpadami z elektrowni jądrowych, którym marzyło się zapylanie po boisku, wplątywanie w siatkę i wycie z bólu po nieszczęśliwym upadku.

- Uwaga, leeeci!

Kaczmarczyk, słysząc tak dobrze znaną mu frazę, nawet nie podniósł wzroku na krzyczącego Winiarskiego. Nie spodziewał się jednakże, że zamiast Mikasy na klawiaturze jego laptopa wyląduje but o niebotycznym rozmiarze czterdzieści sześć, podeszwą wciskając w co popadnie. Już nie wspominając o odorze, którym nie pogardziłyby wiejskie gnojówki.

- Niech to szlag! Który to? - z nieopisaną furią w oczach przebiegł piorunującym spojrzeniem po dwudziestce piątce wyrośniętych delikwentów.

Kurkowy palec wskazujący machinalnie wystrzelił w kierunku Jarosza, który nieporadnie udawał bociana w zbiorniku wodnym, chowając stopę okrytą wyłącznie skarpetką na wysokości uda za sobą.

- To nie ja! - wyjęczał żałobnie, wtykając paznokieć w tors kolegi. - To on mi najpierw tego buta zabrał!

- Nie tłumacz się, Jarski, rudemu i tak nikt nie uwierzy - Bartek z udawanym współczuciem poklepał go po ramieniu i wrócił na boisko. Zaraz za nim powędrował atakujący, w międzyczasie zabierając swoją zgubę. A Kaczmarczykowi wydawało się, że włosy Kuby, wcześniej zabarwione na wyblakniętą marchewkę, zapłonęły pomarańczowym ogniem. Lepszy bajer niż u Wiedźmina.

Oskar po raz kolejny omiótł salę zmęczonym od patrzenia w cyferki wzrokiem. Nie spodziewał się tak od rana jakiejś ciężkiej harówki. Ba!, spodziewał się bardziej wyjścia fok na plażę. I w ogóle się nie pomylił. Po opuszczeniu przez Anastasiego pomieszczenia wszyscy wrócili do swoich przedtreningowych zajęć. Kubiak gniótł z niewyobrażalną siłą pustą butelkę, wpatrując się w nią tak, jakby miał roznegliżowaną pannę przed sobą; Bartman przeglądał gazetkę z pokroju Playboya bądź CKMu, na co wskazywała dość dwuznaczna okładka, a Kłos po raz enty sypał Wronie, nazbieranego wcześniej, piachu we włosy. Pomyśleć, że to dopiero początek sezonu. Strach się bać, co będzie na koniec.

Kaczmarczyk o mało nie wyskoczył z własnych butów, kiedy po hali rozniosła się muzyczka z jego telefonu. Śniadanie podeszło mu do gardła, gdy na ekranie zobaczył zdjęcie bratowej ze strąkami czerwonych włosów na głowie. Jola Rutowicz, wersja hard.

- Oskarku! - jej skrzekliwy głos tak nieprzyjemnie ranił jego bębenki uszne. - Jest sprawa. Arcyważna.

- To może mi o niej powiesz, zamiast wymyślać adekwatne określniki?

- Coś ty taki nabuzowany? - żałował, że nie ma jej gdzieś w okolicy. Idealnie komponowałaby się z czerepami dzikich zwierząt na głównej ścianie hallu. - Dobrze, już mówię. Wyjeżdżamy jutro z mężem na Bora-Bora i nie mamy co zrobić z dziewczynkami. Są wolne pokoje w tym waszym Senniku, nie?

- W Spale - wysyczał przez zaciśnięte zęby, analizując słowa Klementyny. - Ty chyba nie chcesz mi ich tu zostawić?!

- A dlaczego nie? Będziecie mieli okazję lepiej się poznać.

- Tak, chyba wywołać kolejne powstanie zbrojne.

- Nie rób z muchy słonia, Oskarku. Dziewczynki nie gryzą.

- Tego akurat nie byłbym taki pewien. Siekaczy pozazdrościłby im niejeden królik. Poza tym, trener może się nie zgodzić na ich obecność - chwytał się każdej możliwej deski ratunku.

- Jak to nie? - oburzyła się. - Skoro kibice mogą dobrowolnie przyjeżdżać i nocować, to rodzina pracownika chyba też, nie?

Zaklął siarczyście pod nosem. Wycwaniła się w każdej specjalizacji. Nie dziw, że brat łykał jakieś świństwa na depresję i wypadanie włosów.

- Czyli zgadasz się? Świetnie! - Milczenie przyjęła jako zgodę. Roześmiała się, a statystykowi zmieliło żołądek. - Jutro z rana będą na miejscu.

- A nie możecie ich zabrać ze sobą?

- Przykro mi, ale zwierzyny nie wpuszczają.

Oskar przez cały dzień, niezależnie od sytuacji, chodził jak po rozżarzonym węglu. Nawet optymistyczne zdanie na ten temat trenera, który automatycznie stwierdził, że dwie małolaty to świetna odskocznia od ciągłej pracy, a że on sam nie ma córek, to tym lepiej dla niego, już go nie dziwiło. Te dwie czerwonowłose małpy grzeczne i niesprawiające kłopotów? Prędzej mu cycki na podbrzuszu wyrosną.

***

Caroline: Przepraszam za to na górze, ale to było silniejsze ode mnie. Hm, nie bierzcie tu nic do siebie. Wszystko jest komedią, nie mamy na celu obrażania zawodników czy rzeczy z tego typu. Chcemy się po prostu dobrze bawić, pisząc coś razem. :) Nawet jeśli ma być to najbardziej walnięte opowiadanie, na jakie nas stać.

Patex: Na początku muszę powiedzieć, iż jest mi niezmiernie miło z tego powodu, że mogę napisać coś razem z Caroline. To dla mnie naprawdę ogromny zaszczyt! Propozycja była dla mnie niemałym zaskoczeniem, ale tak szybko, jak mi to zaproponowała, tak jeszcze szybciej otrzymała odpowiedź. : )  Jak już napisano powyżej - nie chcemy tutaj nikogo obrażać i całą historię traktujemy humorystycznie, z przymrużeniem oka. Mamy nadzieję, że i Wy tak do tego podejdziecie. Miejcie się na baczności – nadciąga totalny kataklizm! :)