Insynuacja czwarta.

- Kubiak? - Zbyszek, któremu, notabene, ani śniło się powycierać swojej śliny wraz z sokiem owocowym z blatu stolika, najwidoczniej licząc, że jakiś nieszczęśnik w to maleńkie bagno zanurkuje łokciem, kopnął pod stołem swojego przyjaciela, wpatrującego się w gwiazdy estrady jak w boskie objawienie.

- Tak? - szatyn podskoczył tak wysoko, że praktycznie imitował akupunkturę w wersji tyłkowej.

- Pilnuj się może, co?

- Ale o co ci chodzi?

- A o to, że zaraz jedną czy drugą pukniesz samym wzrokiem, ewentualnie liźniesz w przestworzach.

- Popierdoliło cię?! - Michał błyskawicznie zanurkował widelcem w mieszaninie rozmaitych owoców połączonych z sałatą. Na jego twarz wpłynął delikatny rumieniec. Delikatny, ale dla kumpla zauważalny. - Mam Monikę. Na co mi takie młode pętaki?

- Nie udawaj, że nie wiesz. Twój dwudziesty pierwszy palec aż kipi z podniecenia.

Kawałek zielonego owocu, jakim było kiwi, machinalnie opuścił jamę ustną przyjmującego i znalazł się tam, skąd przywędrował.

- Chyba powiem Aśce, że łykasz te gówna na erekcję, bo twój mózg jest już przyzwyczajony do walorów nieco większych rozmiarów. Erotyki robią swoje - posłał mu spojrzenie pełne furii, wziął swoją tackę z prowiantem i fukając niczym paw, dosiadł się do mebla, przy którym usadowiona została bełchatowska część reprezentacji z Pawłem Zagumnym jako rodzynkiem.

- Pieprzony hipochondryk - wymruczał brunet pod nosem.

Wymęczył bardziej niż pedofil swoją ofiarę plastikową słomkę, patrząc na dwie rude siksy robiące dookoła furorę. Jedna, cholera wie, która, wlepiała te swoje jasne oczy w Andrzeja, z pewnością rozmyślając, jakby tu go wkołować w przyjacielski spacerek kończący się dziką orgią w sypialni przy towarzystwie Konarskiego, druga zaś szczerzyła swoje wielkie zęby do Winiarskiego, w międzyczasie porywając Bartkowi nieco przypalone frytki. Jak tak dalej pójdzie, to jedna stanie się siatkarską Sashą Grey, a druga reprezentacyjnym żołądkiem. Pytanie, co jest w tym wypadku gorsze.

Bartman podniósł swój kuper opięty spodniami, widząc kucharkę wrzucającą do pojemnika jego ulubione koreczki warzywne. Wyleciał zza stołu jak z procy, gdyż niejaki Wiśniewski również miał na nie chrapkę, co sygnalizował wywalony język, prawie nurkujący mu za dekolt lekkiej koszulki, no chyba że to ta kuchareczka z włosami jak u babcinej miotły i sztachetą zamiast siekaczy wywoływała u niego tak intensywne wytwarzanie śliny, w co akurat wątpił. Atakujący posłał mu spojrzenie w stylu 'Ani mi się waż' i na łeb, na szyję ruszył do miejsca, w którym znajdował się jego prywatny afrodyzjak. Szkoda, że nie zauważył wcześniej pewnej rudowłosej nastolatki, która w najmniej odpowiednim momencie znalazła się na jego drodze.

Karolina

Czego mi do pełni szczęścia brakowało? Seksownego Hiszpana w moim wieku, z którym mogłabym zgrzeszyć po raz pierwszy, indyjskiej kamasutry, szkolącej mnie w tej jakże pięknej i przyjemnej sztuce erotycznej, taśmy klejącej, która w końcu zahamowałaby głupoty wymawiane przez moją siostrę? A owszem, brakowało. Ale z pewnością nie brakowało mi tych pieprzonych kawałków smażonych ziemniaków, co pospolicie frytkami się nazywają. W szczególności w miejscu określanym jako kobieca chluba. Tak, mam na myśli cycki. Szczegółowiej - stanik.

Nie zwracałam uwagi na to, że wokół mnie jest multum facetów powyżej osiemnastego roku życia. Bezczelnie wpatrywałam się w swój dekolt z nową ozdobą, czego również nie omieszkał zrobić autor tej biustonoszowej abstrakcji. Bartman, a jakżeby inaczej.

- Straciłeś orientację w terenie? A może osób poniżej twojego wzrostu już nie zauważasz?! - naskoczyłam na niego, grzebiąc sobie w obleganym miejscu. Chyba co niektórym się to spodobało, gdyż jakiś siatkarz z tyłu zachłysnął się powietrzem, a Kurek walnął, pierwszy raz!, nieurażający mnie komentarz. No coś takiego.

- Sorry, nie chciałem, tak wyszło - byłoby uroczo, gdyby nie patrzył się tam, gdzie się patrzył.

- Oczy mam wyżej - mruknęłam, w końcu spotykając się z jego magnetyzującym spojrzeniem. Cholera, to nie był dobry pomysł, zdecydowanie.

- Musiałem coś sprawdzić.

- Mianowicie?

- Czy wkładasz tam sobie papier toaletowy, czy zwinięte skarpetki.

- Schyl się, buraku, to w taką wielką skarpetkę w kolorze czarnym za chwilę cię zapakują.

- Okej, okej, żartowałem! - uniósł obie ręce do góry, uśmiechając się rozbrajająco. Co z tego, że dolne zęby wyglądały jak paznokcie Anitki, mianowicie - powyginane we wszystkie strony, skoro górny rząd prezentował się idealnie?

- Ta, jeszcze jeden taki żart, a po prostu uduszę się ze śmiechu - zironizowałam, ponownie grzebiąc sobie przy walorach. Jak tyle frytek tam się zmieściło?!

- Może pomóc? - usłyszałam jego głos. Nawet nie musiałam unosić tęczówek. Wiedziałam, że szczerzy się jak pojebany.

- A mógłbyś?

- Ty się o to pytasz?

- W takim razie bądź tak dobry, weź te frytki, które leżą na podłodze i wyrzuć je do śmietnika - oznajmiłam niezwykle poważnym tonem. A on? Miał minę, jakbym przed chwilą mu powiedziała, że Red Bullowi znudziła się jego pyśka i zatrudnią innego idiotę do reklamowania tego słodkiego energetyka. - No co? Sam pomoc zaproponowałeś. Przecież ja mam zajęte ręce, a paniom sprzątaczkom trzeba pracę ułatwiać!

Marsjanie zdążyliby zrobić ubój na ludziach, zanim jaśnie pan Zbigniew ruszył te swoje popularne cztery litery, pochylił się przede mną, a raczej uklęknął, zbierając swój dodatek do obiadu. Mnie zostało wysłuchiwanie jego bluzgów (osiem razy wyłapałam wyraz ''suka'', no proszę!) oraz podziwianie turkusowych majtek.

- Wis co? - szepnął mi na ucho, wykorzystując fakt, że moja siostra coś odpierdoliła i wokół niej zgromadziło się kółko różańcowe. - Moglibyśmy kiedyś to powtórzyć.

- Niby co?

- Tę akcję. Tyle że to ty klęczałabyś przede mną - oho, Asiuni się to nie spodoba. Zresztą, mi też nie. Imitacje męskości mnie nie jarają.

- Na kolana i do pana? - pokiwał energicznie głową zaraz po tym, gdy zakończyłam recytować tę frazę. - Tak to możesz mówić do swojego kundla o imieniu identycznym co odchody gryzoni.

Odwróciłam się od pana siatkarzyny, na pocieszenie klepiąc go w udo. Automatycznie zostałam z drugiej strony powitana przez Srebrnego Lisa, jego zniewalający uśmiech i szeroko rozwarte ramiona, tak przyjemnie zapraszające. Ciekawe, czy i do jego sypialni droga taka otwarta. Joke.

Patrycja

Podczas, gdy Karola skupiała się na kolejnej, jakże egzotycznej, wymianie zdań z biednym Zbyszkiem, ja postanowiłam wkupić się w łaski pozostałych, jakkolwiek to zabrzmi, członków drużyny narodowej. Tylko niby w jaki sposób miałam to, kierwa, zrobić, skoro gały wszystkich gumbasów były zwrócone w dwójkę użerających się ze sobą pacanów przy stanowisku z żarciem? Cóż, podciągnęłam sobie moje lateksowe szorty aż po same cycki, żeby kurewsko idealnie opinały mi półdupki; poprawiłam sobie wcześniej wspomniane cycki, wzięłam głęboki oddech i ruszyłam seksownym krokiem na koniec kolejki, prowadzącej do mięsiwa, surówek, pierogów i innych wybornych rzeczy, na widok których ślina ciekła mi jak niemowlakowi, któremu idą wszystkie zęby naraz. Stanęłam za tym wielkim, chyba największym z całej ferajny, jak mu tam było? Mózg? Móżdżek? Możdżer? Nie, Możdżer to ten kompozytor od siedmiu boleści, którego bzdęgolenia nie mogę przesłuchać, jak matka włącza wieżę w salonie na całą epę! Już wiem!, Możdżonek! Tak więc Możdżonek zasłaniał mi swoim cielskiem połowę lady z żarciem, a ja koniecznie chciałam się dowiedzieć, jakie mięsko oferuje pani podawaczka. Wyciągnęłam rękę tak wysoko, jak pozwalały mi na to moje zwiotczałe mięśnie i delikatnie puknęłam go, rzecz jasna, w plecy. On oczywiście mnie nie zauważył i wodził wzorkiem gdzieś po ścianach, jakby szukał tego, kto mu zrobił stary kawał, mianowicie – „dotknąć i spierdolić, a Ty głupku mnie szukaj”.

- Przepraszam, tu jestem. – wyszczerzyłam kły i pomachałam mu radośnie łapką, robiąc z siebie debila do potęgi entej.

- Oł, jam Cię nie zauważył, panienko. – odrzekł po staropolsku niczym Zagłoba, a następnie dziwnie się na mnie spojrzał.

- Dlaczego patrzysz na mnie, jakbyś otwierał radzieckie konserwy, Marcinie?

- Bo jestem ciekaw, ile skażenia radioaktywnego ta puszka w sobie kryje. – odparł ze stalowym spojrzeniem, po czym ryknął szyderczym śmiechem tego imbecyla i starego pryka - Skazy, wujaszka Simby.

- Wysoki do nieba, a głupi jak trzeba! – nie pozostawałam mu dłużna i również rzuciłam chamskim tekstem, który wprawił go w niemałe zakłopotanie. Skorzystałam z okazji i wepchnęłam się przed niego w kolejkę, gapiąc się tym razem na umięśnione bary Zaworka.  – Kurek, widzę, że jesteś napakowany jak PKS do Lichenia! Znajdzie się tam miejsce dla mnie?– odezwałam się do Balotelli’ego, zalotnie trzepocząc rzęsami.

- Sorry, kaszalocie, wszystkie miejscówki dawno zajęte. – zarechotał, a ja nakazałam mu schylić swój piękny pyszczek.

- Chyba nie chcesz, żeby wszyscy tu obecni siatkarze dowiedzieli się o tym, że masz małego siuraka, co? – wyszeptałam na ucho i długo nie musiałam czekać na jego reakcję, bo zrobił się czerwony jak stówa. – No nie denerwuj się tak, przecież to żaden wstyd. – dodałam z ironicznym uśmieszkiem.

- Dobra, czego chcesz ruda pindo? – zaczynał kipieć ze złości.

- Przepuść mnie w kolejce, bo jestem kurewsko głodna! – mówisz i masz. Kurek, w obawie przed obiegnięciem kompromitującej informacji na temat swojego fiuteczka w całej kadrze, posłusznie ustąpił mi miejsca i udawał, że ewrytink is gona bi oł rajt. No, to teraz Patka się nawpierdala za wszystkie czasy!

- A Tobie co podać, dziewczynko? – zapytała kobita ze szczypczykami w ręku, która z wyglądu przypominała mi ciocię Stenię z „Klanu.”

- Ja poproszę tak: rybkę, dwie roladki, zrazika, kopiec surówki, frytki, kawał sernika i podwójną colę. – wyrzuciłam z siebie z prędkością karabinu maszynowego, a ona zmierzyła mnie od stóp do głów.

- Jesteś pewna, że to wszystko zmieści się w Twoim małym żołądeczku? – dopytywała z niedowierzaniem, ładując na talerze moje zamówienie.

- A czy pani jest pewna, że pani żołądek nie eksploduje po potajemnym wpierdoleniu na zapleczu wszystkich frykasów z tej stołówki? – no, zatkałam jej papę. - A właśnie, z czego są te kotlety? – wskazałam palcem na sztuki mięsa.

- Te są z kurczaka. – odpowiedziała potulnie.

- A te? – machinalnie przeniosłam palec na drugą stertę smażonych podeszw w panierce.

- Z wieprzaka. – gruchnął nad moim bębenkiem usznym Bartek.

- Sam jesteś wieprzak. – zabrałam tackę i odwróciłam się dupą do niego, po czym wyruszyłam w poszukiwaniu wolnego miejsca przy stoliku.

- Ej, ruda laleczko! – usłyszałam gdzieś z końca pomieszczenia. Patrzę, a to ten przystojny brunecik, niejaki Grzegorz Ka., macha do mnie swoją długą łapą.

- Do mnie mówisz, chłopczyku? – wskazałam palcem na swoją personę.

- No przecież nie do Zagumnego! – odrzekł, wywracając teatralnie oczami.

- Ty, Kosa, zajebał Ci ktoś kiedyś wpierdol? – oburzył się wiecznie niezadowolony i naburmuszony Paweł, który uchodzi w całej ekipie za największego mruka.

- Oj tam, na żartach się nie znasz, Gumiaczku? – drażnił lwa jeszcze bardziej i tylko czekać, aż wywoła go z jaskini na dobre! Swoją drogą, Kosok i takie docinki na forum? I to jeszcze do tego zrzędliwego rydza? Tego nie grali. Noo, kolego, na Twoim miejscu bym uważała.

- Nie chciej, żebym wstał z krzesła! A gwarantuję Ci, że gdyby chciało mi się ruszyć dupę, to Twoja buźka nie byłaby już taka piękna, jak jest teraz.

- Och, dziękuję za komplement, Pawciu. – prychnął Grzesiek, po czym rzucił w rozgrywającego ogryzek po jabłku. Ten jednak, pomimo swojego już dość posuniętego wieku, wykazał się lepszym refleksem, niż struś chowający głowę w piasek; uchylił łepetynę, a niezjedzona przez Kosę część owocu, trafiła prosto w rozdziawioną japakę Kubiaka.

- Kurwa! – wybełkotał Misiek, wypluwając pozostałości jabłka. – Popierdoliło was?

- Ej, panowie! Nie kłóćcie się! Morda w kubeł! – chcąc zapobiec jakiemukolwiek obijaniu mord i przedwczesnej kastracji, stanęłam pomiędzy ich stolikami, w dość szerokim, rozkroku, co na pewno nie uszło ich uwadze, ale plus był taki, że na chwilę zamilkli.

- Ty tak robisz te szpagaty, a za chwilę pipa Ci się rozedrze. – oznajmił ze stoickim spokojem Nowakowski, aż mi normalnie kopara do samej ziemi opadła.

- Piter… - zdziwił się Kranik, który zapewne jeszcze rozpamiętywał, bolącą bo bolącą, ale jednak prawdę, wypływającą z nowej wersji bydgoskiej przyśpiewki, zaprezentowanej przez moją nieokrzesaną sistę.

- To klasyk z kwejka! – tłumaczył się Cichy Pitt, który, jak widać, wcale taki cichy nie jest.

***

Caroline: Co ja tu klecę, ja pieprzę. To przez Was i Waszą chęć na wątki erotyczne. Sorry no, ale nie mogłam się powstrzymać. *.* Mistrz, Mistrz, RESOVIA! ♥

Patex: Mistrzostwo Polski obronione! Rozpływam się w ekstazie. *.* (i chleję kolejne piwo!:D)