Insynuacja trzecia.

Żygadło, trwając w nieustającym szoku, wszedł do swojej kwatery, którą podczas każdego zgrupowania dzielił z największym jajcarzem w kadrze od wszechczasów. Nie mógł dojść do siebie po tym, co go zastało w pokoju obok, a już tym bardziej po przeanalizowaniu zachowania rudowłosych dziewczyn, od których słownictwa normalnie uszy więdną. Nie mógł oswoić się z myślą, że przez najbliższe dni, bliźniaczki, o niepohamowanym języku, będą towarzyszyć całej reprezentacji i uczestniczyć we wszystkich czynnościach. No, może, prawie wszystkich. Czynności toaletowe sobie odpuśćmy, chociaż, kto je tam wie.

- Ziomek, co Ci się stało? – zapytał Ignaczak, patrząc na głowę swojego współlokatora.

- A co miało mi się stać? – odparł zdziwiony, rzucając biało – czerwoną bluzę na rozjebujące się drewniane krzesło.

- No włosy Ci stanęły dęba, jak wacek Zbycha na widok spalonej Aśki.

- Ale jesteś dowcipny. –  Łukasz zmierzył libero ignorującym spojrzeniem.

- No serio, wyglądasz, jakby piorun w Ciebie strzelił. – pozostawał przy swoim rozbawiony Krzysztof.

- Taa. Piorun 3D! A właściwie, to 2D.

- Możesz jaśniej? – twarz Igły przybrała minę srającego kota na puszczy.

- Widziałeś już te dwie młode damy?

- Nie, a co? Jakie damy? – poderwał się na łóżku, jakby wstąpił w niego nowy duch.

- No to jeszcze wszystko przed Tobą. – rozgrywający poklepał po ramieniu swojego kolegę ze współczuciem.

- Mamy w Spale jakieś nowe laski? – dopytywał zainteresowany.

- Laski… Chłopie, gdybyś się postarał, to one mogłyby być Twoimi córkami!

- Łe, no to co się tak podniecasz, skoro to jakieś młode siksy?

-  Nie podniecam się, tylko Cię przed nimi ostrzegam. To bratanice Oskara.

- Oskara? Naszego Oskara?! – niedowierzał. – Cholera, i co, takie z nich kosy?

- Zapamiętaj sobie, że Kosa jest tylko jeden! Tak samo, jak tylko jedna jest królowa. – upomniał libero, wystawiając jego kierunku długaśny, jak rozbieg do skoku w dal, palec.

- No to co z nimi jest nie tak? Bo już nic nie rozumiem. – przekręcił się na drugi bok, udając konającego morsa na pustyni.

- One są wcieleniem diabła. Języki to mają ostrzejsze niż brzytwa w zakładzie bełchatowskiego fryzjera!

- Fiu, fiu! No to szykuje się nam niezła jazda bez trzymanki. – zaśmiał się szyderczo reprezentacyjny Zajączek, po czym zaczął obmyślać jakiś niecny plan.

- I tak z nimi nie wygrasz. – skwitował Żygadło, rzucając się na ogromne wyro z hydromasażem, i chuj jeden raczy wiedzieć, z czym jeszcze. – Igła, a jak tam Twoje latorośle? Dawno ich nie widziałem, pewnie urosły, co? – zmienił pośpiesznie temat, chcąc już zapomnieć o dwóch Kaczmarczykowych ladacznicach.

- A dziękować, moje latorośle mają się bardzo dobrze i rosną jak na drożdżach piwowarskich. – zaśmiał się perliście. - Ziomek, a Ty kiedy w końcu uwolnisz swoje plemniory? – zaczepnie rzucił w niego jaśkiem, niczym pięcioletni dzieciak, który walczy z bratem o lizaka.

- Ciężka sprawa. Aga woli modeling, a poza tym, boi się, że po ciąży straci swoją figurę.

- Głupia jest! Stracić, owszem straci, ale najpiękniejsze chwile swojego życia. – zaczął prezentować swoje życiowe mądrości i filozofie. - Nie wspominając o tym, że pozbawi reprezentację następcę swojego starego na boisku. Nasiona Ci uschną i wtedy będzie za późno. – dodał z ironią.

- Przyganiał kocioł garnkowi. A może Ty skusiłbyś się na kolejnego potomka? Iwonka byłaby szczęśliwa.

- Zapomnij! Ja już teraz jestem jak myśliwy, worki większe od flinty. – ryknął śmiechem niczym lew w amazońskiej puszczy. Żygadło spojrzał na niego z politowaniem i tylko pokręcił przecząco głową.

Patrycja

Jako, że moja walnięta siostra, która jest istnym chodzącym przewodem pokarmowym, znowu była głodna, a przy okazji i mnie już kiszki marsza tureckiego grały, tureckiego, bo przecież nie weselnego; wybrałyśmy się na poszukiwania lokum, gdzie można byłoby wrzucić coś na ruszt. Szłyśmy jakimiś, kuźwa, krętymi korytarzami, niczym w labiryncie, nie wiedząc, dokąd one prowadzą. Miałam nadzieję, że nie do Minotaura, a w tym przypadku: Oskara Ka., bo nie miałam ze sobą nitki Ariadny, tak jak ten zniewieściały herosik, Tezeusz, żeby w razie czego spierdalać.

- Donde esta, kurwa, la stołówka?  - zapytała już z lekka podkurwiona Karolina, która będąc na coraz to większym głodzie,  przybrała wyraz twarzy: bez kija lepiej do mnie nie podchodź!

- Weź nie kalecz tego pięknego języka! – skarciłam ją potężnym klepnięciem w plecy.

- Jebło Cię? Chcesz mi nerki odbić?! – zmroziła mnie swoim spojrzeniem. - Się chodziło na kurs espaniola, to się chociaż coś wie! A, że Ty wolałaś kurs robótek ręcznych i teraz nawet nie umiesz guzika przyszyć, to już nie moja wina. – prychnęła.

- Może i nie umiem przyszyć guzika, ale za to znam się na innych robótkach ręcznych, jak mało kto. – rzuciłam cwaniackie spojrzenie w jej stronę.

- Co to, to na pewno! Już niejeden chłopak, po zabawie z Tobą, cierpi na syndrom sflaczałego fiutka.

- Spadaj na bambus, cioto! – burknęłam. – Lepiej idź się podszkolić w tym swoim hiszpańskim, bo zgubiłabyś się już na samym lotnisku w Madrycie, nie wspominając o wyjściu na miasto. – starałam się jej dogryźć, ale wiedziałam, że to ona jest mistrzynią ciętych ripost.

- Pff, też mi problem. Jakbym się zgubiła, to na pewno jakiś przystojny Hiszpańczyk…

- Chyba Hiszpan! – poprawiłam ją natychmiast. Zawsze w szkole miała problemy z prawidłową odmianą!  

- Hiszpan, Hiszpańczyk, who cares! Ale w każdym bądź razie, na pewno wskazałby mi drogę do domu. – jak zwykle wiedziała, jak wybrnąć z kłopotliwej sytuacji, co za każdym razem doprowadzało mnie do szewskiej pasji połączonej z białą gorączką. Z całego serca życzyłam jej tego, by kiedyś ktoś ją tak zgasił swoim tekstem, że nie wiedziałaby, co odpowiedzieć.

- Chyba swojego. – powiedziałam z kpiną, wrzucając do pobliskiego kosza na śmieci papierki po snickersach Karoli, które jakimś dziwnym trafem znalazły się w kieszeni mojej bluzy.

- No przecież nie do mojego! Latynosi to najgorętsi kochankowie, nie wiedziałaś o tym? Na nic innego, jak na dziki seks na plaży z cygarem Fidela w ustach, nie liczę!

- Boże, Ty widzisz i nie grzmisz… - wywróciłam oczami. – Ty, słyszysz to? – szturchnęłam siorę w ramię tak mocno, że niedługo wylądowałaby dupą na kaktusie.

- Kurwa, uważaj trochę! – fuknęła. – Co mam słyszeć niby?

- Ktoś coś gdzieś śpiewa. Weź w końcu przeczyść sobie te uszy, bo niedługo tak Ci zajdą miodem, że Kubuś Puchatek będzie miał zapas na całą zimę.

- A spierdalaj. – skomentowała obrażona.

- Ooo, belino… Umbajeeeee, belino… - dało się usłyszeć zza drzwi hali treningowej.

- I Ty to nazywasz śpiewaniem? Przecież to są odgłosy, jakby kiciusie naszej blachary Anitki się goniły, a nie żadne śpiewanie! – podsumowała zirytowana Karola, a na korytarz w radosnych nastrojach wyszli siatkarze. – Ty, zobacz, zobacz! To Konan de barbarian, Endrju Wrona i Zaworek. – zaszczebiotała radośnie z podniecenia, szczególnie na widok tego drugiego.

- Już? – zapytałam ze znudzeniem.

- Co, już?

- No pytam, czy już masz mokro w gaciach.

- A chcesz sprawdzić?

- Nie dziękuję. – odpowiedziałam z niesmakiem. – Ale takiemu Bartkowi to bym…

- Ej, chłopaki! – wydarła się do tych dwumetrowych goryli, przerywając moje rozmyślanie.

- My się znamy? – z zaciekawieniem odezwał się, należący do kadrowej ornitologii, Andrzej, w którego oczach, nagle pojawiły się iście radosne kurwiki. Wyglądał jak ten wilk z kreskówki, który zawsze siedział przy pierwszym stoliku w klubie go-go i ślinił się jak głupi na widok pięknej tancerki.

- A chciałbyś się poznać? – poruszała zachęcająco brwiami, jak Kosok na lotnisku.

- Mejbi bejbi. – odparł z zainteresowaniem.

- Panowie wybaczą, moja siostra postradała zmysły, a poza tym ten dzisiejszy upał jebnął jej na dekiel i gada głupoty. – chciałam jak najszybciej zakończyć tą całą szopkę, ale nadaremne były moje starania.

- Patka, nie wpierdalaj się między wódkę a zakąskę! – zmierzyła mnie wzrokiem rasistowskiego skurwiela, po czym wróciła do gadki z siatkarzykami. – Chłopcy, ale Wy wiecie, że źle śpiewacie tą swoją przyśpieweczkę, nie?

- Jak to, źle? Przecież zawsze robimy to w ten sam sposób. – włączył się do rozmowy Konar.

- Macie zły tekst! – zaalarmowała.

- To niby, według Ciebie, jak to powinno brzmieć? – dołączył do wymiany zdań Kurek, który miał z Delectą tyle wspólnego, co ja z nabożeństwami kościelnymi.

- Patison, zapodaj bit. – nie pozostawało mi więc nic innego, jak zanucić melodię tej popierdolonej pieśni szamańskiej, rodem z czeluści murzyńskich katakumb.

- Ooo, wagino! Guma jeee Amino. Guma jee, Marcin jee, Bartek ma małego siuraakaaa! – Karo wczuła się w rolę bydgoskiego masera.

- O mada faka. – skomentował zdębiały Kurek, a pozostałej dwójce oczy wyszły z orbit ze zdziwienia.

Karolina
Od zawsze wiedziałam, że ja i śpiewanie to połączenie rodem Kurka z bogiem seksu, ale czy to zobowiązuje ich do gapienia się na mnie w taki sposób, jakbym kastrowała im matki i bawiła się butanolem w sprayu w okolicy ich dziewczyn, narzeczonych, konkubentów, Bóg wie czego jeszcze? Właściwą wersję zaprezentowałam? Zaprezentowałam! A że te trąby jerychońskie mają poczucie humoru identyczne jak kot naszej kochanej mamusi, który wykrzywia dzióbek w podkówkę na widok swoich bratanków w telewizorze, to już nie moja wina.
- Długo macie zamiar się tak na mnie patrzeć? I zamknijcie te japy, bo wam jakieś kurewskie muszyska do nich powlatują - automatycznie dało się usłyszeć dźwięk zaciskających się szczęk. Mogłabym być wodzem, nie?
- Jezuniu kochany - odezwał się Zaworek, który, swoją drogą, jedynie głos miał nie do wymiany. - Tylko klonów nam tutaj brakowało.
- Klony? Nie obrażaj tych strzelistych drzew, Uszaty! - do pyskówki automatycznie dołączyła się Patka, zarzucając swoje czerwonawe włosy na plecy. Aż dało się zauważyć, jak idzie przez nie fala złośliwego magnetyzmu.
- Miałem na myśli was, rudzielce - oho, czyżby poprzednia fraza wystarczająco wytrąciła go z równowagi?
- Wolimy nie wiedzieć, co tak naprawdę masz na myśli, wujek Oskar zabronił nam zagłębiania się w sztukę erotyki.
Bartek zmierzył nas tylko pogardliwym spojrzeniem, i mrucząc coś w języku typowo burdelowskim, wparował do sąsiednich drzwi, najprawdopodobniej stołówki, gdyż zaraz po ich otwarciu uraczył mnie zapach karkóweczki. Chyba wiedzą, że przyjechałam.
- To co, panowie? Wbijamy na żarełko? - ledwo co wypowiedziałam to pytanie, a już pokiwali głowami. A przynajmniej Andrzej pokiwał, bo na Dawida, który do tej pory w spokoju pałaszował jego znak rozpoznawczy, czyli banana, nie zwracałam zbytniej uwagi.

Czułam się jak na wybiegu dla dziwek. Wystarczyło, że przekroczyłam próg tej cholernej stołówki, a wszystkie samcze oczy skierowały się na mnie. No, i na moją siostrę, oczywiście.
- Dlaczego oni się tak na nas gapią? - syknęła mi na ucho Patrycja, której głowa ruszała się wcześniej niczym karuzela.
- A bo ja wiem? Może gejowski gang bang zdeformował im obraz kobiecości?
- Ty jak z czymś wyskoczysz to nic, ino wziąć sznur i przewiesić się przez gałąź drzewa.
- Uważaj, bo jeszcze wykorzystam to na tego buca, co się mistrzem browarnictwa nazywa.
Nie wiedzieć czemu, ale z każdym kolejnym krokiem wizja jakiś dwudziestu paru ślepiąt gapiących się prosto na moje mienie zaczęła mi się podobać. Blacik z kuchennym jedzeniem zbliżał się tak niebezpiecznie, a ja tak bardzo chciałam jeszcze pokręcić tyłkiem. Szkoda, że nie miałam na sobie krótkich spodenek wrzynających się w miejsce oddzielające dwa półdupki, bo z pewnością kilku panów musiałoby nieco poluzować spodnie. Nie omieszkałam rzucić ironicznego spojrzenia panu celebrycie, który na mój widok zakrztusił się pożeranym arbuzem, przy okazji odzabiając nieco fakturę stołu wodą z owoca pomieszaną ze swoich DNA. A żeby mu tak, kuźwa, te pestki w przełyku ugrzęzły.
- Ty, Rudy! - usłyszałam gdzieś po prawicy, jak mniemam, głos Winiara. - Twoja rodzina przyjechała!
Stolik z panem żartownisiem nieco zatrząsł się ze śmiechu, czego nie omieszkał skomentował sam zainteresowany, jak się okazało, Paweł Zagumny.
- Ciesz się, że nie twoja. Już wystarczająco dużo mamy czubków, aby przywieźli nam kolejnych idiotów w białych kaftanach i oczami rozbieganymi niczym dzieci na placu zabaw.
Chciałam dołożyć jakąś frazę od siebie, która wystarczająco stłamsiłaby uśmieszek niebieskookiego bruneta, jednakże wiedziałam, że Gumy nie należy przebijać. Przynajmniej jeden z tej całej brygady, który nie ma nasrane w tym siatkarskim łebku. No, może i jeszcze niejaki pan Wrona, który z uśmiechem na ustach zapytał, czy aby nie mam ochoty na loda.
- Kochany, publicznie tego nie robię - poklepałam go po ramieniu, puszczając perskie oczko.
Andrzej, swoją drogą, tak słodko marszczący brwi, kiedy intesywnie myśli, ponownie dzisiejszego dnia otworzył swoje ponętne wargi.
- Nie jesz publicznie lodów?
- Jem? Dlaczego jem? - przypieprzyłam sobie z otwartej dłoni w czoło. O ja zła matka, demoralizująca innych! To oczywiste, że chodziło mu o te lody z mrożonego mleka, melepeto!
- A co innego można z nimi robić?
- No właśnie to powiedziałeś.
- Tak?! W którym momencie?
- Ostatnie słowo.
Machinalnie wybuchnął takim śmiechem, że aż bartmanowe włosy postawione na żel delikatnie oklapły. A nie powiem, ten śmiech, nawet tak histeryczny, był uroczy. Jak cały Andrzej. Kaczmarczyk, tylko się nie zakochaj!

***

Patrycja: Spięć ciąg dalszy! No to ten tego, wiecie już jak od nowego sezonu siatkarze Delecty będą śpiewać w szatni po wygranej, nie? :D

Karolina: Andrzej niedługo wygryzie Zbysia z mojej Top5. *.* Spokojnie, Karo się nie zakocha, w końcu tu wątków miłosnych nie ma być i nie będzie.