Insynuacja druga.

Przez jego krtań przepłynęło tyle określeń żeńskich genitaliów, ile w ciągu przygodnego seksu jest w stanie wysapać napalony mężczyzna. Szamotał się w toalecie ze swoimi ubrudzonymi spodniami, samemu mając ochotę na zwrócenie obfitego posiłku. Bezczelna, ruda małpa. Nie dość, że wpakowała się do windy w niebezpiecznym dla żołądka stanie, to w dodatku nie przeprosiła i wyszła z tej machiny w tak arogancki sposób, jakby to on sam obrzygał sobie dolną część garderoby i adasie. Nikt, kompletnie nikt, nie ma prawa wymiotować na Zbyszka Bartmana. No chyba że doczeka się on swojej własnej pociechy, której akurat nie zasmakuje wyrobiona kaszka. Ale to już inna para kaloszy.

- Co tam, Zbychu? - w progu łazienki pojawił się czerep Kubiaka z bananowym uśmiechem. - Naoglądałeś się pornoli i klejnociki nie wytrzymały?

- Odzywa się ten, któremu nadgarstek chodził podczas nocnej rozmowy z Moniką - odwrócił kota ogonem, podśmiewając się pod nosem.

- Przynajmniej ma pewność, że z moim libido i fantazjami seksualnymi wszystko w porządku. Ja żadnych filmów dla dorosłych nie potrzebuję.

- A ja niby tak? Stuknij się w łeb, Misiek.

- W takim razie co się stało? Siedziałeś na tym przemoczonym murku, wilk ci w dupę wlazł i teraz lejesz jak fontanna?

Bartman spojrzał na swojego przyjaciela jak na troglodytę przeplatanego z paralitykiem.

- Wiesz co, Michał? Weź spisz gdzieś te swoje mniemania. Gwarantuję ci, że to będzie najlepsza erotyka z podtekstami komizmu, na jaką ktokolwiek we współczesności się odważył - prychnął z sarkazmem, wracając do pucowania swojego dresu. - Jedna z tych rudych małp mnie obrzygała.

Kubiak przez minutę nie odezwał się choćby słówkiem. Najwidoczniej analizowanie owych fraz zajmuje mu tyle czasu co całkowite pobudzenie swojego najważniejszego członka. Innymi słowy - dużo. Bardzo dużo.

- Ja wiedziałem, że ty jesteś aseksualny z mordy, ale żeby aż tak? - ponownie zamilkł, aby po chwili zacząć świergolić. - Małpa?! Na dodatek ruda?! Czy ty aby, Zbysiu, nie przeholowałeś z tymi grzybkami? Może jakieś halucynki to były?

- Halucynacje to ty będziesz miał, jak ci przypierdolę z tego zupełnie niepotrzebnego stojaka na kurtki. To nie było zwierzę, w dodatku w takim kolorze. To była dziewczyna o ognistych włosach. Rysy jeszcze nieco dziecinne, ale pod innymi względami całkiem niezła.

- Proszę, proszę, Zbigniew - pedofil - szatyn zaklaskał w ręce. - Jednakże seksu oralnego nie polecałbym.

-  Czemuż to? Myślisz, że nie sprostałbym zadaniu?

- Nie o to chodzi.

- A o co?

-  Tego swojego kutasika też będziesz w pralce potem moczył?

Karolina

Dojście do naszego pokoju to była jakby droga przez gęstwiny Amazonii. Nie dość, że prawie wybiłabym sobie swoje niebotycznie wielkie siekacze przez kółka walizki, która jakimś cudem wyprzedziła mnie niczym kundel, to bonusowo ponownie odezwał się jeszcze żołądek, domagając całkowitego opróżnienia jego zawartości. Jedno jest pewne - paprotka na naszym piętrze w końcu będzie miała naturalny nawóz.

Dostałam, co chyba w moim przypadku nie jest żadną nowością, histerycznego ataku śmiechu, widząc dwie ostatnie cyfry naszego pokojowego numerka. I ucz się tu, człowieku, sztuki moralności, kiedy na złość zamieszkujesz pod taką liczbą, która automatycznie kojarzy się z kamasutrą.

- Istna padaka - walnęłam się na łóżko stojące zaraz przy oknie, wdychając subtelny zapach płynu do tkanin. Nie to, co u nas w domu. Majonezik, gdyż mamie, wprost urodzonej chemiczce, gęstość i barwa zgadzają się w każdej mierze. Cholerna daltonistka.

- Gdzie mi się wpierdalasz?! - podskoczyłam, słysząc warkot siostrzanego głosu tuż nad uchem. - Przecież doskonale wiesz, że w innym miejscu niż przy oknie nie zasnę!

- Mam to w tylnej opróżniarce - fuknęłam, zakrywając głowę poduszką.

Jakże mogłoby się to skończyć kompromisem? Ha, nie mogło. Prędzej Osama Bin Laden wytatuowałby sobie odę do miłości względem Stanów Zjednoczonych. Suma summarum, poszedł mój jasiek, pieszczotliwie nazywany Zenkiem, poszły pióra z patkowej kołdry, poszedł też w zapomnienie kwiatek zamieszkujący wcześniej parapet. Niech spoczywa w pokoju.

Nasz wspólny apartamencik chyba miał napisane maleńkim druczkiem "Dom publiczny jednopokojowy", gdyż chwilę po najwyraźniej wysokodecybelowej kłótni o miejsce do spania zjawił się w nim Oskar, nawet nie pukając. Nie ma to jak kultura i prywatność.

- Co tu się, do choinki, dzieje?! - warknął, przybierając purpurowy kolor twarzy. Zupełnie jak ten facet z pikantnej komedii, którą oglądałyśmy z Patrycją przed wyjazdem. Tyle że on nie krzyczał ze złości. I nie był w dresie. Ba!, w niczym nie był. Strój Adama jak się patrzy.

- Zabrała mi łóżko! - pisnęła Patka, zaciskając dłonie w pięści.

- Nie przywłaszczaj sobie mebli aż tak dosadnie, skarbie - cmoknęłam w powietrzu, irytując ją jeszcze bardziej.

- Naprawdę nie macie się już o co kłócić? Co to za problem przystawić drugie łóżko do okna?

- Spoko, wujaszku. Ale my nie jesteśmy atletkami, nie przesuniemy tego mahoniowego gówna.

Kaczmarczyk automatycznie zakasał rękawy, zbliżając się do drugiego wyrka. Czy powinno mnie to dziwić, że nie przesunął go nawet o centymetr? Rosnącego z każdym dniem bojlera nie może się pozbyć, a co dopiero przestawić mebel o podobnej masie do niego.

- I co, wujku, kondycja skończyła się wraz z seksem z ciotunią? - zaśmiałam się perfidnie, wiedząc, że wchodzę na grząskie tematy.

- Ty nie bądź bezczelna, młoda! - wysapał, podtrzymując się pod boki. Tęcza kolorów przebiegła przez jego lico. - Gdybyś miała umięśnione ręce, a nie obwisłe żelki, sama dałabyś sobie z tym cholerstwem radę.

- Czyli co, nie będą spała przy lufciku? - Patka była na skraju rozklejenia. Co ona, manię okienną ma?

- Nie bój żaby - oho, wujaszek zaczyna w końcu mówić o sobie! Swoją drogą, do ropuchy zielonej nawet podobny, jakby maźnąć go jakąś farbą o tym kolorze. - Skoczę po jednego z chłopaków, raz-dwa to załatwi.

I zniknął. A mi co zostało? Modlitwa, że to nie będzie pan, któremu dzisiaj ozdobiłam spodnie i buty.

Patrycja

Moja cudowna siostrzyczka normalnie za siebie nie mogła. Nie dość, że orzygała Bogu ducha winnego Bartmana, to jeszcze teraz kłóciła się ze mną o łóżko! Całe szczęście, że wujcio do nas zajrzał, przynajmniej jakiś łaskawca od siedmiu boleści, przestawi moje wyro pod okno i będę mogła zasnąć w świętym, kurwa, spokoju. Ogólnie muszę powiedzieć, że nasz „pięciogwiazdkowy apartament” dupy nie urywał, co najwyżej tapeta ze ściany się urywała. Na wyposażeniu: mała freezer’ka, telewizor wielkości kartki A4, dwa posłania, obwisłe szare tapety i pożółkłe, opierdziałe firany. I tu mieszkają siatkarze, złoci medaliści? Heloooł?! To już lepiej wygląda w burdelu.

- Głodna jestem – odezwała się Karola, która właśnie zanurkowała w swojej torebeczce w poszukiwaniu czegoś do zjedzenia.

- Może Snickersika? – zapytałam z ironią w głosie.

- Nie, nie. Za Snickersika to ja podziękuję. Nie chcę mieć powtórki z rozrywki – wyjęła kokosowe drażetki i zaczęła je młócić jedna po drugiej.

- Wiecznie głodny człowiek. Tasiemca masz, czy co?

- Sama masz tasiemca! – z wielkim trudem usłyszałam jej bełkot podczas przeżuwania małych, słodkich kuleczek.

- Ciebie to naprawdę lepiej ubierać niż żywić! Żebyś tylko czasami po tych słodkościach znowu nie zaczęła pawiować.

- Moja droga, pawiować to tylko ta uszata niezdara, Kurek, potrafi. – uśmiechnęła się cynicznie, po czym zaniosła się gromkim śmiechem, a ja zaraz za nią.

- Pawiować? O czym ona mówi? – zainteresował się wchodzący Oskarito.

- Karola miała spotkanie pierwszego stopnia z bogiem seksu – wyrzuciłam z siebie z prędkością karabinu, zanim ona zdążyła zmielić zawartość swojej gęby i cokolwiek powiedzieć.

- Z kim, kurde? – dopytywał zdezorientowany Jarząb.

- Czy ja, kuźwa, mówię niewyraźnie po chińsku? – spojrzał na mnie z lekka już wkurzony.

- Z tym zarozumiałym i aroganckim dupkiem, któremu sodówka uderzyła do głowy i teraz bimba sobie w mediach myśląc, że jest najważniejszym celebrytą i że wszystkie laski na niego polecą. – odezwała się moja ukochana siostrzyczka, wydłubując spomiędzy zębów resztki wiórek kokosowych.

- Wypraszam sobie, tylko nie dupek i nie celebryta! – dołączył do rozmowy wkurwiony Zbyszek, który ewidentnie już pałał nienawiścią do Karolci.

- Zbychu, ona Cię orzygała? – Kaczmarczyk zapytał z konsternacją i najwidoczniej nie ogarniał już tematu.

- Orzygała to mało powiedziane! Calutką godzinę musiałem się babrać w tych smrodach, żeby doczyścić dresy. – wymachiwał w powietrzu swoimi wielkimi łapskami myśląc, że zrobi to na nas wrażenie. Phi, jeszcze czego.

- Ktoś mnie wołał? – wparował do naszej dziupli, zdyszany i zjebany jak koń po westernie, Łukasz.

- Ziomek, nikt Cię nie wołał. – Zbig zapewniał kumpla, poklepując go kilkakrotnie po umięśnionych i seksownych plecach.

- Jak to nie? Przecież ewidentnie słyszałem kilkakrotnie, dobiegające z tego pokoju, moje nazwisko. – cztery pary zdziwionych ślepiów spojrzały na rozgrywającego z powagą, by chwilę później móc wybuchnąć salwą śmiechu. Wujek Ziomal miał minę, jakby w tym momencie przebiegło przed nim stado wściekniętych i głodnych antylop.

- Stary, nikt Cię nie wołał. – zaczął prostować całą sprawę scout, który do teraz przytrzymywał rękami swój boiler od nadmiaru śmiechu.

- Nie nasza wina,  że nosisz nazwisko, będące również synonimem puszczania pawia, którego ta oto tu ruda dziewka, dopuściła się chwilę temu. – skwitował z zadowoleniem atakujący.

- No to w ładne maliny mnie teraz wpuściliście. Proszę się nie naśmiewać z mojego nazwiska. – skomentował z ironią Żygadło, przenosząc swój wzrok na mnie i siostrę. – Mam rozdwojenie jaźni? Kim są te młode damy? – uśmiechnął się nader sympatycznie, zresztą jak zawsze.

- Karolina i Patrycja, moje bratanice, które aktualnie znajdują się pod moją ochroną. – dokonał jakże zajebistej prezentacji.

- Pod Twoją ochroną to mogą być co najwyżej ustawienia taktyczne przeciwników. – nie pozostawałam dłużna i omijając go łukiem, posłałam ciętą ripostę, aż się chłopina normalnie zagotował. – Siema, wujas! Przybij żółwika! – zwróciłam się do dwumetrowca z twarzą Sylwestra Stallone’a.

- Patka, przestań robić z siebie idiotkę! Do wujka Żygusia trzeba się odnosić z szacunkiem, toż to poważny człowiek! – skarciła mnie, starsza o trzydzieści sekund, siora.

- Jakby wujek Żyguś był poważny, to nie ochrzciliby go „Ziomkiem” tylko „Ponurastym Przydupasem.” – odwróciłam łeb w jej stronę i wystawiłam język.

- Patrycja! – ciśnienie Kaczmarczyka rosło, oj rosło.

- Dobra, dobra, nie kłóćcie się. Sama świadomość tego, że będę Waszym „wujkiem” to już i tak dużo. – no i proszę, jedyny, który do tej pory nie patrzy na nas krytycznie, tylko wykazuje minimalne minimum sympatii.

- To może jakieś winko razem walniemy, panie somelierze? – wyszczerzyłam swoje, bielutkie jak mleko, kły i poruszałam zachęcająco brwiami.

- Żadnego wina! Żadnego alkoholu! Kategorycznie zabraniam! Obie jesteście nieletnie! – zaczął znowu biadolić przewodnik, naszego dwuosobowego, stada.

- Trudno, gdyby tylko jedna z nas była pełnoletnia, a druga nie. – co jak co, ale cięte riposty to zdecydowanie najmocniejsza strona mojego klona.

- Matko Boska… - Oskar westchnął głęboko; tak głęboko, że chyba zapukał do piekieł bram.

- O ile mnie wzrok nie myli, to nie ma tutaj wśród nas matki Ryszarda Boska. – dolałam oliwy do ognia! – statystyk kolejny raz tego dnia robił się purpurowy jak burak, aż mu normalnie z uszu para leciała.

- Jarząbku, mi się zdaje, czy przyprowadziłeś mnie tu w jakimś celu? – odezwał się, pożal się Boże, celebryta, chyba w celu rozładowania atmosfery.

- Właśnie! Jak już przyszedł Łukasz to też go wykorzystamy do przestawienia tego łóżka. – ożywił się ropuch Oskar.

- Czy te rudzielce nie mają czasem zbyt wielkich wymagań? – zakpił Bartman.

- Jakbyś cierpiał na klaustrofobię, tak jak Patison, to też chciałbyś mieć łóżko przy oknie. – oponowała ruda.

- No to czemu się z nią nie zamienisz, skoro teraz tak wielce jej bronisz? – dopytywał Zbychu.

- Bo w razie, gdyby znowu zachciało mi się rzygać na Twój widok, to do okna będę miała zdecydowanie bliżej niż do kibla. – dołożyła jeszcze jedną wredną odzywkę do przypieczętowania jej triumfu, ominęła Bartmana szerokim łukiem i skierowała się do wyjścia.

- Co za pyskata, mała pipka, no! – oburzył się „mistrz browarnictwa”.

- Zbysiarek, władca wszystkich ciasnych szparek. – docięła mu totalnie i wyszła z pokoju, a Bartman zamotał się jak ślepy koń na światłach.

- No, to co, wujaszki? Przestawiamy?

***

Caroline: Wiecie co? Wrednota w stosunku do Bartmana całkiem mi odpowiada. *.*

Patex: Podpisuję się rękami i nogami pod posłowiem mojej Współtowarzyszki! :) Pierwsze słowa krytyki? - Dziewczęta, nie bierzcie tego wszystkiego, co piszemy, do siebie. Naprawdę... :)