Insynuacja dziesiąta.

- Pezet, byłbyś tak uprzejmy i przesunął nieco ten swój seksowny kuper? - Kłos, któremu oczy świeciły się jak dupy świetlikom, strzelił swój firmowy uśmieszek, zarezerwowany w innych sytuacjach tylko i wyłącznie dla samojebek.
- Spieprzaj, masz swoje łóżko - odgryzł się zdegustowany Paweł, zamęczony przez atomowe zagrywki Kurka na zakończonym dwadzieścia minut wcześniej treningu. Ani mu się śniło dzielenie posłania z chodzącą definicją debilizmu. Od zawsze dziwił się, jakim cudem Ola nie zapakowała jeszcze swojego kochasia do kartonu i nie wysłała paczuszki w głąb jakiejś dziczy jako produkt skażony i niebezpieczny dla otoczenia.
- Pawciu, ale mi nie chodzi o zajęcie ci wyrka - Karollo znacząco potrząsnął sprzętem spod pachy. - Znalazłem coś ciekawego, buszując po sieci.
- Nie mam ochoty na jakieś nowe, wyuzdane porno. Po ostatnim zużyłeś cały papier toaletowy, w normalnych sytuacjach przeznaczony na cztery dni. Cud, że firanki jeszcze czyste!
- A to moja wina, że zostałem tak hojnie obdarzony przez naturę?
- Wielkością - nigdy w życiu. Białą erupcją - owszem. Szkoda, że Bóg, najwidoczniej zaangażowany w dolne partie twego ciała, zapomniał o mózgu.
- Czy ty mi, Zati, sugerujesz, że nie posiadam tej galarety pod czaszką, co mózgiem się zowie?! - Kłos wydął swe ponętne wargi w podkówkę, strzelając z oburzeniem oczami.
- Posiadasz, posiadasz. Tyle że w kroczu, a nie w głowie.
- To znajdź mi jakiegoś normalnego faceta po dwudziestce, który tak nie ma.
- Każdy chodzący po tej planecie. Bo tylko twój członek odpowiada za myślenie, poruszanie się, oddychanie, więc nie ma co się potem dziwić, że w najważniejszej fazie zamiast drutu to przemęczony flak.
Karol, wpierw zachłystując się nasyconym męskim odorem powietrzem, tupnął z oburzenia nogą i władował się na swój prywatny tapczan, wcześniej nie omieszkując uraczyć Zatorskiego swym długaśnym, środkowym palcem. Jak dziecko. Jak typowe, niewychowane, nieznające rzeczywistości dziecko. Niech jeszcze zwinie się jak pancernik albo zacznie ssać kciuka, a Paweł nie będzie miał już złudzeń, że staruszkowie Kłosa wyrwali go orangutanom, ewentualnie jakimś innym zwierzętom z serca dżungli.
- Chyba miałeś mi coś pokazać, nie? - Pezet wywrócił oczami, wiedząc, że innym sposobem niż wrócenie do punktu wyjścia nie da rady udobruchać Karola.
Środkowy, z automatycznie poprawionym humorem i koślawym uśmiechem na ustach, wypalił w stronę kumpla z jakże pięciogwiazdkowego apartamentu spalskiego. Wręcz rzucił się na Zatorowe wyrko, wprawiając jego fakturę w niebezpieczne dygotanie.
- A miało nie być pornosów - blondyn z wielką ochotą plasnąłby się w czoło, gdyby miał jakiekolwiek możliwości poruszania ręką.
- Ależ to nie żadne pornosy!
- To dlaczego babka z głównej strony jest ubrana w taki stanik, gdzie i tak połowa cycków wylewa się jej z materiału, że już nie wspominając o reszcie garderoby?
- Portal randkowo-erotyczny. Coś ci to mówi, Pawełku? - Karollo poruszył jakoś tak enigmatycznie brwiami, układając je w komiczną falę.
- Panienki chętne na jakieś szybkie pukanko, jak mniemam?
- Głowa na karku, jak widzę, brawo, Pawciu, brawo!

- Ładna, nie? - Kłos wyklepał w wyszukiwarce portalu kolejną dziewczynę o imieniu identycznym jak jego prywatna.
- Cudowna! Szkoda tylko, że nie przepada za sportem.
- A seks to nie jakaś odmiana sportu? - automatycznie pokiwali charakterystycznie czerepami, przybijając sobie piątki.
Brunetki, blondynki, rude, długonogie, cycate, płaskie jak deski. Do wyboru, do koloru. Kto wie, może i transwestyta by się znalazł?
- Nie bądź niemądry, Karol! - Pezet z dezaprobatą pokręcił głową, kiedy w pustym okienku znalazła się nazwa "Spała". - Kto z takiego zadupia miałby konto na takim portalu?
- A może jednak istnieje taki delikwent? - obydwaj panowie z rozdziawionymi gębami wgapiali się w ekran, kiedy wyskoczyło im okienko o jednej osobie. Okienko, którego za żadne skarby się nie spodziewali. 
- O kurwa jasna! - ani jeden, ani drugi nie mogli się powstrzymać przed rzuceniem najgorszym przekleństwem. - Czy mam już zwidy od tych ciągle latających piłek, czy tu naprawdę jest adres naszego ośrodka?
- Czekaj, czekaj! - Paweł przejął inicjatywę, wyrywając koledze laptoka. Błyskawicznie wparował do galerii. - Nie może być!
- No co? Fiut jak fiut!
- Ale ten jest znajomy!
- Pezet? - Karollo odsunął się znacząco, patrząc z przekorą na libero. - Czy ja o czymś nie wiem? Zmieniłeś orientację i podglądasz kolegów?
- Mam rozumieć, że ty pod prysznicem na wyjeździe pucujesz się na ślepo?
- Nie, no skądże! Po prostu niezbyt mnie interesuje, kto ma jakiego i jak dużego.
- To teraz możesz żałować.
- Mam żałować, bo nie wiem, ile centymetrów mają wacki kolegów?
- Nie. Żałuj, że nie możesz psioczyć na Bartmana w myślach, tak jak ja teraz - w końcu zrzucił z siebie piętno sytuacji, śmiejąc się wniebogłosy. - Jak myślisz, Aśka o tym wie?
- No chyba nie!
- To może pora, aby się dowiedziała?

Karolina

No i masz babo placek. W każdy genialny plan musi wedrzeć się chociażby malutka usterka, malutka drzazga. Było fajnie, a owszem, kiedy wręcz cały nalot niemoralnych i chętnych na seksik panienek nawiedził biednego Zbyszka w swoim zajebistym apartamencie, a Misiek, piąte koło u wozu w tym momencie, z maślanymi oczętami poprosił nas o przenocowanie jego cielska, chociażby na podłodze, gdyż w kopulowaniu nie miał zamiaru przeszkadzać. Było fajnie, kiedy zirytowany na maksa Bartman odganiał wszystkie panienki z kwitkiem, starając się traktować każdą jak powietrze. Było fajnie, kiedy zachciało im się zorganizować krucjatę na jego osobę, wywołaną niespełnieniem obiecanych wcześniej wymogów. I na tym się fajnota skończyła. Bo co może być fajnego w fakcie, że jakże szanowny Srebrny Lis dowiedział się o naszym niecnym przekręcie, i to w dodatku na swojej własnej skórze? 
- Girls, please! - wymachiwał rękoma nad naszymi twarzami, wprawiając potaśtane włosy w fazę obrotów. - This is not circus!
- Really? - Patka ułożyła usta w dzióbek, a jej oczy zrobiły się jeszcze bardziej wyłupiaste. Skończyła świrować pawiana dopiero wtedy, kiedy wujcio Oskar zmasakrował ją tym swoim zabójczym spojrzeniem.
- You must apologize.
- Not in this lifetime - nie wiem czy poprawnie, ale z angielskiego zawsze byłam noga, znana przede wszystkim z mówienia "bigos" zamiast "because".
- Can you give me two minutes? - wujaszek zabłysnął językiem obcym, no proszę!
Poskutkowało. Zostałyśmy z Oskarkiem same. A to nie wróżyło nic dobrego. Wręcz przeciwnie. Może już czas zadzwonić do zakładu kamieniarskiego z prośbą o wybudowanie nagrobka?
- Mam was najpierw utłuc jak psa, czy zaczniecie śpiewać? - przytargał krzesło z naprzeciwka, niszcząc jego fakturę swym chłopskim cielskiem. Cud, że jeszcze pioruny nie idą z tych jego przerażających gałek ocznych.
- Wolałabym nie. Po co mieć jeszcze szyby na sumieniu? - czy byłoby rzeczą normalną, gdyby moja siostra odpowiedziała rozsądnie na zadane jej pytanie. Nie, skądże. Kaczmarczyk też o tym wiedział, gdyż machinalnie pacnął się otwartą dłonią w czoło. 
- Co ja mam z wami zrobić? - wyjęczał żałobnie, zaplatając dłonie w koszyczek. - Chyba wysłanie w kosmos byłoby najrozsądniejszym rozwiązaniem.
- Żebyśmy rozpierdzieliły satelity, swoją obecnością wywołały nawrót meteorów na właściwą trasę i sprawiły ich pizdnięcie o naszą piękną planetę. Nie, wujaszku, to nie jest dobre rozwiązanie.
- Pod ziemią też nie byłoby dobrze - Pati nakręciła kosmyk włosa na palec, szczerząc się niemiłosiernie. - Jeszcze szatan oddałby w nasze ręce panowanie nad piekłem.
Cisza. Długa, może nawet trwająca pół minuty. Powinnam się dziwić? W końcu po takich argumentach najlepiej byłoby nas zadźgać i zakopać pod drzewem leżącym jakieś cztery kilometry od jakiegokowiek zamieszkanego domu. Dlaczego? Bo zawsze po śmierci chciałam zrobić komuś takie Paranormal Activity, że aż zacząłby srać na stojąco i spać przy zapalonym świetle.
- Najpierw przeproście Zbyszka. Potem się zastanowię, co mam z wami zrobić.
- Chyba od tego słońca mózg ci się przegrzał, wujku - mruknęłam z przekąsem. To nic, że wcześniej mi pomógł. Podejrzewam, że akurat tego dnia przypadała w jego kalendarzu dobroć dla poszkodowanych zwierząt. - To buc, i tyle. Niech ma nauczkę.
- Niby jaką?
- Że nie zostawia się telefonu w miejscu, gdzie mamy do niego dostęp. 
- I że zaklucza się pokój, kiedy się wychodzi! - swoje trzy grosze dorzuciła Patrycja, mieląc jakąś kulkę zębami.
- To już nie jest śmieszne, małpiszony jedne - resztka włosów zjeżyła mu się na czerepie, jakby coś porządnie w niego pizdnęło. - Albo przeprosicie Bartmana, albo wyślę was na obóz przetrwania dla małolatów, gdzie spędzicie resztę czasu aż do powrotu rodziców. Zrozumiano?!
Pokiwałyśmy niechętnie głowami. Obóz przetrwania? Tarzanie się w błocie, skakanie po chaszczach, spanie w namiotach, kompletny brak cywilizacji? Chyba tylko tego do pełni szczęścia mi brakowało.
- I co o tym myślisz? - zaczepiła mnie sis, kiedy już Oskarito wypuścił nas z pokoju cierpień. 
- Że chyba go pojebało i czas zadzwonić do ciotki, że jej mężuś od nadmiaru siatkówki zwariował. My przepraszające? Prędzej Kłos przestanie wzdychać do Beyonce każdego wieczoru.

Patrycja

Siedziałyśmy na ławce przed ośrodkiem jak takie dwa kołki i rozkminiałyśmy, co by tu zrobić, żeby, mimo wszystko, nie przepraszać Bartmana, bo to nie w naszym stylu, a żeby Oskar nie wysłał nas do tej obiecanej dżungli. Zero pomysłów, pustka w głowie, totalna zawiecha i, kurwa, ani jednej normalnej alternatywy! Bliźniaczki się wypaliły? Skądże znowu!
Stanęłyśmy przed drzwiami pokoju oznaczonego cyferkami 376 i na trzy-czte-ry zapukałyśmy w ich powierzchnię. Nie wiem, co oni robili tam po drugiej stronie, ale dało się usłyszeć jakieś dziwne, niekontrolowane odgłosy. Czyżbyśmy w czymś przeszkodziły? A może jednak Zbyszek zatrzymał sobie na noc tę blond cizię i skrzętnie chował ją w szafie, żeby móc zaspokoić swoje fantazje erotyczne, a i przy okazji Kubiak się załapał na trójkącik?
- Cześć Misiek. – odezwałam się, kiedy zza drewnianego prostokąta wyłoniła się zaspana twarz siatkarzyny.
- Czego chcecie?! – burknął, poprawiając sobie obcisłe spodenki, co oczywiście nie uszło mojej uwadze. Chyba jednak coś musiało być, bo miał je strasznie wypchane!
- No proszę, teraz to „czego chcecie?!”, a jak nie miałeś gdzie spać, to kuźwa wiedziałeś, gdzie przyjść. – fuknęła Karo.
- Ej, uspokój się. – pacnęłam ją po głowie. – My przyszłyśmy w pokojowych zamiarach.
- Wy i pokojowe zamiary? Jak to mam rozumieć? Wejdziecie do pokoju i tam przedstawicie swoje niecne zamiary? – zakpił przyjmujący.
- A to już stado dzikich i napalonych pizdeczek mu nie wystarczyło, tylko jeszcze nas chce wykorzystać?
- Widocznie żadna z nich nie spełniła oczekiwań. – zripostował.
- Dobra, przestańcie już się użerać! Michał, czy zastałyśmy Twojego towarzysza? – zapytałam, kukając na prawo i lewo przez jego ramiona, aby zlustrować wzrokiem lokum.
- A to zależy. – dał krok do przodu i zamknął za sobą wrota.
- Zależy, jak leży. A jak stoi, to bryka? – szturchnęłam go, podśmiechując się pod nosem.
- Nie, zależy co od niego chcecie i czy sprawa jest niecierpiąca zwłoki, bo Zibi jest strasznie zmęczony i nie ma czasu na pierdoły.
- No oczywiście, że to bardzo ważna sprawa, inaczej by tu nas w ogóle nie było. To jak? Wpuścisz nas do środka? – przybrał pozę godną myśliciela ze średniowiecza, trzymając się dłonią za brodę.
- Dobra, właźcie, a ja idę po Frugo do bufetu. Tylko bez żadnych numerów, bo powiem Jarząbkowi i wylecicie stąd na zbity pysk! – pogroził palcem wskazującym i odszedł. Spojrzałyśmy się na siebie porozumiewawczo z szyderczymi uśmieszkami na twarzy. Przekroczyłyśmy próg słynnej „376” i weszłyśmy do, powszechnie wszystkim znanego, „salonu”, który był mniejszy niż kantorek na kredę i papier kancelaryjny w naszym gimnazjum. Zbychu leżał na wyrze jak taka kłoda i dogorywał, nie wiadomo po czym; ale podejrzewam, że po takiej ilości cycków, jakie dziś zobaczył, musiał sobie co nie co zwalić i dać upust swoim emocjom. No, bo przecież Asiunia ze swoimi drobnoustrojami daleko; musi se chłop jakoś radzić.
- Zbiniu? – pstryknęłam go w ucho, a on poderwał się z miejsca, jakby co najmniej miał wściekliznę.
- Czego, kurwa?! – rzucił z piorunami w oczach. – Kto Was tu wpuścił?!
- Mi… - zaczęła odpowiadać sis, ale w porę wbiłam jej obcas w stopę. Jeszcze tego brakowało, żeby biednego Micha wkopała. Wtedy to już w ogóle wysłaliby nas Hugo-kopterem na wyspę do Bear'a Grylls'a.
- Wypierdalać mi stąd, ale już! – ręką wskazał kierunek wyjścia, ale my ani myślałyśmy opuszczać tego pomieszczenia.
- Mamy do Ciebie sprawę.
- Nie chce mieć w Wami nic wspólnego, już i tak mam w chuj kłopotów, a chłopaki drą ze mnie łacha na całej linii.
- Przyszłyśmy Cię przeprosić. – powiedziałam z największą powagą i przejęciem, jakie potrafiłam w tym momencie wyrazić swoją miną. Bo chyba nie muszę mówić, że w duchu nie mogłam wytrzymać i mocno powstrzymywałam się od wybuchnięcia salwą śmiechu, nie?
- Tak, chciałyśmy Cię przeprosić. Nasze zachowanie było karygodne. – dodała Karolcia, która była poważna jak, kurwa, nigdy w życiu. Jego uszy w tym momencie nastawiły się niczym wielkanocnemu zajączkowi, który z niedowierzaniem i zdziwieniem spogląda na bandę wrzeszczących dzieciaków na widok prezentów w gniazdku.
- Dobrze się czujecie? Nie macie przypadkiem gorączki? – zapytał, unosząc prawą brew i patrząc na nas jak na jakieś wariatki wypuszczone z psychiatryka.
- Przemyślałyśmy swoje postępki i wspólnie doszłyśmy do wniosku, że przegięłyśmy pałę, a Tobie należą się przeprosiny. – zaczęłam tłumaczyć, oczywiście trzymając cały czas za plecami skrzyżowane palce. Niech sobie nie myśli, kutas jeden, że my tak na serio okazujemy skruchę!
- Obiecujemy, że już nie będziemy się w Was, a w szczególności w Ciebie, zaczynać. I nie będziemy już Wam przeszkadzać w wykonywaniu tej ciężkiej pracy. – dodała Caro.
- Serio mówicie? – zapytał kolejny raz, na co my kolejny raz zgodnie przytaknęłyśmy skinieniem głów.
- To jak będzie? Zgoda? – wystawiłyśmy prawe ręce, oczekując, że zrobi to samo i zażegna z nami odwieczny "konflikt".
- A niech stracę! – przybił z nami „piątki”, a my pokazałyśmy mu szczery uśmieszek od ucha do ucha, prezentując nasze dziurawe i poplombowane zęby. - Ale pamiętajcie, jeden jakikolwiek numer, a gwarantuję,  że Lucyfer godnie zaopiekuje się Wami w piekle!
- Nie, no coś Ty, spoko.
- No ja myślę! A Ty, Karola, czemu stoisz jakby tasiemiec powiązał Ci nogi? – spojrzał na sistę, która trwała w pozycji skrzyżowanych nóg, wiadomo z jakich przyczyn - jak nie palce, to nogi.
- A, bo siku mi się chce. – wypaliła tekstem, na co on uniósł do góry kciuk, który miał oznaczać mniej więcej coś w stylu: „ok”. Powoli wycofywałyśmy się do drzwi, kiedy na myśl przyszła mi jeszcze jedna rzecz.
- Zibi, a ja mam jeszcze jedno małe pytanko.
- No?
- Czy te wszystkie laski, które przyjechały… No wiesz, czy był FOCH z ich strony?
- Bo to jeden… - odrzekł z ironią, popijając Redbulla, uprzednio włączywszy swojego laptopa.
- Ale jak to jest możliwe, żeby one Tobie Fachowo Obciągały CHuja, skoro Ty każdą jedną odprawiłeś z kwitkiem?

***

Caroline: To teraz ja was przepraszam, Miśki, za taki poślizg. No niestety, ale sesja szła pełną parą i w żaden sposób nie mogłam sklecić czegoś nowego. Efekty chyba widać, bo fragmenty jak z dupy wyjęte. 
Z dedykiem dla Pauliny, która jojczyła mi nad głową przez tydzień i rzygała na nowiusieńki dywan. :D A, i dzięki której będę ciocią! :)
Patex: Moja niemoc twórcza mnie przeraża. :P Większego szitu już nie mogłam napisać… Od dzisiaj słowo: „FOCH” nabiera nowego znaczenia. :D