Insynuacja trzynasta.

- Już się wykąpałeś? – zapytał zdziwiony Włodarczyk, kiedy ujrzał wychodzącego z łazienki Fabiana. Nie byłoby w tym nic dziwnego, gdyby nie to, że ów rozgrywający dziesięć sekund temu dopiero tam wszedł.  – Stary, ale masz tempo!
- Nie, no coś Ty! Szampon mi się skończył. Nie masz, żeby pożyczyć?
- Sorry, Fabio, mi też się skończył, ale jeszcze nie zdążyłem się zaopatrzyć w nowy, bo tu – w Spale, jest za drogo, a do sklepiku mi się nie chce iść. Poza tym, na dole w kiosku i tak nie ma tego, co ja chcę. – skwitował najnowszy nabytek Anastasiego.
- W Spale za drogo? To czego Ty używasz, kurwa?
- A taki tam, Familijny z Polleny za niecałe dwa zeta. – wymruczał pod nosem, włączając na swoim laptopie pasjansa. Tak, ta pra-pradawna gierka była jego ulubioną i dzień bez ułożenia choćby jednej talii, był dla niego dniem straconym.
- Nie mam pytań, człowieku. – odrzekł zrezygnowany, opuszczając bezwiednie swoje długie dłonie wzdłuż ciała. - Wszy Ci się od niego jeszcze nie zalęgły? – zadrwił.
- Spoko wodza, lepiej mieć taki, niż nie mieć go wcale i świecić tłustymi kłakami bardziej, niż żarówki ledowe na hali. – odgryzał się przyjmujący PGE Skry.
- Te, Włodzio, nie zagalopowałeś się czasami za daleko z tymi spostrzeżeniami? – podparł się pod boki i wbił morderczy wzrok w kumpla z room’u.
- A, bo Ty wszystko zawsze na poważnie bierzesz… Wyczilluj, Drzyzga!
- Sam wyczilluj! Lepiej rusz te swoje piękne dwa półdupki i załatw mi jakiegoś płynnego czyściciela włosów, bo nie zamierzam paradować po korytarzu w ręczniku.
- No przecież zawsze możesz go zdjąć i iść bez. – zachichotał radośnie Wojtuś. – Byłoby ciekawie.
- Wypierdalaj, i to w podskokach! – młodszy z synów słynnego komentatora, rzucił w niego poduszką, która do tej pory leżała sobie spokojnie na jego posłaniu, czym automatycznie sprawił, że klapa od wojtkowego laptopa zamknęła się z hukiem.
- Kurwa, uważaj trochę, Fredziu! Wiesz, ile dałem za to cacko? – fuknął z irytacją.
- Jeśli tyle, co za swój szampon, to ja dziękuję bardzo. Wolę żyć bez kompa.  – parsknął śmiechem i z bezsilności opadł na łóżko.
- Bardzo śmieszne. Wiesz, co? Będę tak dobrym kolegą i, kurwa, pójdę Ci po ten specyfik. Masz jeszcze jakieś specjalne życzenia?
- Tak, tak! Najlepiej, jakby był z L’Orèala, do włosów suchych i łamliwych. A, i nie pogardziłbym również odżywką.
- Gorzej niż z babą… - podsumował Fabisia, wywracając teatralnie oczętami po wyjściu z ich lokum.
Osobnik o inicjałach WW czuł się w tym momencie jak mitologiczny wysłannik bogów - Apollo; jak polski żołnierz na misji w Afganistanie; jak Anatol, który szukał miliona, złotego runa, czy chuj jeden raczy wiedzieć, czego jeszcze. Pukał do wielu drzwi, lecz w większości przypadków pocałował tylko klamkę; każdy normalny siatkarz o tej porze futrował smakowite mięsko i pożywne warzywka w stołówce, a nie czekał z otwartymi ramionami na takich odludków, którzy poszukują przyborników higienicznych. Owszem, byli też tacy, którzy otworzyli, ale kategorycznie odmówili pomocy, nagle potrzebującemu Fabiankowi. Rzeczywiście, gdyby pożyczyli mu ten naparstek gęstej, zapachowej mazi, czasami włosy mogłyby im z głów powylatywać! Zatem reasumując, nowemu Skrzatowi zostało do obczajenia już tylko jedno pomieszczenie; ale tu nie musiał się wysilać na jakiekolwiek dobijanie i pukanie, bo wrota były jak szeroko otwarte i wręcz same zapraszały do przekroczenia skromnych progów. Tak też zrobił Wojciech; wparował bez zbędnego zastanawiania się, wziął z łazienkowej półki plastikową buteleczkę i pobiegł do umierającego z nudów Drzyzgi.
- Mam! – wykrzyczał zziajany, jak wiejski pies po nocnym ruchaniu wszystkich okolicznych suczek.
- No i git. O, mój ulubiony L’Orèal! Dzięki. – odparł zadowolony rozgrywający i czym prędzej zniknął za drzwiami kafelkowego pomieszczenia, w celu zażycia upragnionej kąpieli.
- No! Wreszcie będzie trochę spokoju, kuźwa! Chodźcie, kochane pasjansiki do wujka Wojtusia! – zakasał ręce i zabrał się za komputerowe układanie kart. Jego chwila relaksu skończyła się po półgodzinie, kiedy to Drzyzguś wyskoczył z łaźni jak poparzony.
- Co to kurwa jest?!
- O w mordę! Co Ci się stało? – Wojti podniósł wzrok znad swojego sprzętu i patrzył w osłupieniu, z rozdziawioną papą na towarzysza.
- Jeszcze się pytasz?! Coś Ty mi, kurwa, przyniósł? – zaczął krzyczeć swoim miękkim głosem.
- No jak to, co? To, co chciałeś. Szampon. – spokojnie odpowiadał mu Włodarczyk.
- Ale, kurwa, nie koloryzujący!
- A to już nie moja wina, ja w środku tubki nie siedzę. – bronił się zawzięcie, chwytając wszelkich możliwych alternatywnych odpowiedzi.
- Nie bądź taki mądry! Widzisz, co mam teraz przez Ciebie na głowie? – fukał ze złością.
- Ano widzę, ognistą czerwień. – odrzekł i wybuchł niepohamowanym śmiechem.
- Nie śmiej się tak, idioto! Skąd to kurwa wziąłeś?!
- Szczerze to nie wiem, bo pokój był otwarty i pusty, ale sądząc po ilości damskich kosmetyków spoczywających w tamtejszej łazience, śmiem przypuszczać, że bliźniaczek. – wyrzucił z siebie z zawrotną prędkością.
- Nie żyjesz! Kurwa, nie żyjesz! – Fabian rzucił się w pogoń za biednym Włodarczykiem, który z ledwością zdążył chwycić klamkę i wybiec poza teren tego lokalu. – Zapierdole Cię, słyszysz?!

Patrycja

Mina Kubiaka była w tym momencie więcej warta, niż trafiona szóstka w totka! Jego oczy, na pozór niebieskie, teraz przybrały barwę lekko zielonkawą; policzki zaszły rumieńcem; tętno serca przyśpieszyło, co zresztą dało się zauważyć i przede wszystkim odczuć, no bo przecież byłam do niego przyklejona jak ta mucha w smole. Film przestał go już interesować, a półmrok dodawał tej całej sytuacji pikanterii i smaczku. Kubiakowe paczadła były bardziej rozbiegane niż stado czerwonych mrówek, po uprzednim wetknięciu kija w ich kopiaste królestwo, a na twarzy wymalowała się konsternacja pomieszana z niezdecydowaniem.
- Misiu, no to jak będzie? – mruknęłam mu zachęcająco do ucha.
- Ekhem, no wiesz, nigdy nie myślałem o Tobie w ten sposób.
- W jaki? – dopytywałam, mierzwiąc dłonią jego gęste włosy, które z każdą kolejną sekundą przeobrażały się w artystyczny nieład.
- Jesteś ode mnie dużo młodsza. – odrzekł niepewnie. – Jesteś… jeszcze dzieckiem. – dodał.
- Może i nie mam osiemnastu lat, ale na technikach masażu erotycznego znam się lepiej, niż etatowa dziwka. Poza tym, za kilka dni będę obchodzić urodziny, więc wiesz… - mrugnęłam oczkiem.
- Cholera, sam już nie wiem. – podrapał się po głowie, chcąc odwlec w czasie udzielenia odpowiedzi. – A jak ktoś się o tym dowie?
- Niby kto? Widzisz tu jeszcze kogoś oprócz nas?
- Oko Wielkiego Brata patrzy… - zaczął powątpiewać.
- Nie, to nie! Miałam szczere chęci, ale jeśli wolisz oglądać ten beznadziejny film i marnować swój już i tak podupadły wzrok, to proszę bardzo. – fuknęłam obrażona, po czym podniosłam swój zad z jego cielska i chciałam ruszyć w kierunku wyjścia.
- Zaczekaj! – złapał mnie energicznie za rękę i pociągnął w swoją stronę, przez co wylądowałam z powrotem na jego wielkich kolanach. A raczej na czymś twardym, ale kolan, to to mi nie przypominało. – Mówisz, że jesteś dobra w te klocki? – uśmiechnął się łobuzersko.
- Najlepsza! – odpowiedziałam z ogromną pewnością siebie, podczas poprawiania cycków, które lada moment wylądowałyby poza granicami materiałowego cyckonosza. Cholera, no nie moja wina, że matka nie chce mi dać siana na zakup nowego i muszę nosić za mały o dwa rozmiary, którego używałam jeszcze w piątej klasie podstawówki. Ale w gruncie rzeczy, nie ma tego złego, co by na dobre nie wyszło – przynajmniej mam czym kusić mężczyzn.
- No, to dajesz, maleńka. Pokaż, co potrafisz. – uśmiechnął się półgębkiem i rozsiadł się wygodnie w fotelu, zakładając ręce za makówkę.
- Się robi. – zeskoczyłam z jego umięśnionych ud i zsunęłam się do parteru, dobierając się powoli do sportowych spodenek. Wyjęłam z bordowych bokserek pałkę Michałka i aż mi zaparło dech w cycach, bo mimo moich przypuszczeń, był nawet pokaźnych rozmiarów! No, może nie takich, jak kutasik Bartmana, ale wielkością nie grzeszył! Wykonałam kilka energicznych ruchów dłonią, okalając kubiakowego wacka, a chwilę później włączyłam do gry swój zwinny języczek i nabrzmiałe usta. Kątem oka spoglądałam na twarz Miśka, która wyrażała podniecenie, ekscytację i mega przyjemność – tak mi się przynajmniej wydawało, że akurat to wyrażała. Mruczał coś ponętnie raz po raz, kładąc, swoją równie wielką łapę, na mojej łepetynie. Jako profesjonalistka w swoim fachu, nie omieszkałam ominąć nawet najmniejszego skrawka jego pałki, powodując tym samym niekontrolowane ruchy siatkarza na fotelu. I kiedy syczał przez zaciśnięte zęby z rozkoszy, kiedy krew buzowała w jego najaktywniejszym członku, kiedy był bliski ekstazy świętego Judy Tadeusza, nagle otworzyły się drzwi do sali kinowej.
- Halo? Panie Kubiak? – o, kurwa! Patałach z recepcji we własnej osobie! Michu szybko się zerwał i zaczął poprawiać galoty, następnie zarzucając na swoje krocze bluzę. Wiadomo, namiot mu się nie złożył, mimo strachu i zakłopotania, jakie w tym momencie odczuwał. Wręcz przeciwnie, parówa wydłużyła mu się bardziej, niż nos Pinokia, kiedy kłamał. Zastępca melepety zbliżał się do nas nieuchronnie, a my nie wiedzieliśmy, co ze sobą począć. Gdybym nie była taka młoda, odpowiedziałabym, że dziecko.
- Kurwa, Pati, chowaj się! – wycedził pośpiesznie.
- Ale, kuźwa, gdzie? – odparłam w zdenerwowaniu, tkwiąc cały czas na zimnej podłodze przed jego fotelem.
- Nie wiem, kurwa! – warknął, poprawiając bluzę spoczywającą na jego udach.
- Panie Michale, słyszy mnie pan? – dopytywał coraz bardziej intensywny głos chłopczyka z sali recepcyjnej.
- Tak, tak, słyszę. Tylko ten film mnie tak wciągnął, że nawet nie zauważyłem, jak tutaj wszedłeś. – wydukał z siebie ostatnim tchnieniem, a ja nadal nie wiedziałam, jak mam się przed nim ulotnić. Przecież nie wyparuję jak kamfora! Ferdku Kiepski, Ty miałeś kiedyś czapkę niewidkę, może mi pożyczysz na chwilkę? Usiadłam na tyłku i właśnie sobie wyobraziłam wujka Oskara, który dowiaduje się o moim występku; który ze złości, wsadza mnie w rakietę i wysyła w Kosmos – z tych nerwów aż zaczęłam obgryzać paznokcie.
- No, ładne rzeczy się tu dzieją! Orgie w sali kinowej z małolatą?! Tego jeszcze nie było! A czy pan Andrea o tym wie? – zapytał.
- No chyba niee. – odpowiedział mu Kubi, przeciągając w swoim stylu ostatnią samogłoskę.
- I lepiej, żeby się nie dowiedział. – dodałam, ciskając piorunami w stronę dupka z recepcji.
- No nie wiem, nie wiem. – zaczął rozmyślać, krzyżując ręce na wysokości klatki piersiowej i rozglądając się po wnętrzu salki. – Jak się dowie, to on wyleci z kadry na zbity pysk, a Ty razem z nim.
- A Ty co z tego będziesz miał?
- Satysfakcję i bankowo premię. – odpowiedział dumnie, podśmiechując się szyderczo pod nosem, który notabene przypominał wielką, ziemniaczaną bulwę na wiejskim bazarku.
- Na Twoim miejscu nie byłbym taki pewny, koleś.
- Bo?
- Bo jajco! Za podglądanie gości Spały i kapusiowanie stracisz posadkę prędzej, niż Ci się wydaje, ale nie, Tobie się premia marzy, idioto! – skwitował Kubiś.
- Jeszcze się zdziwisz, siatkarzyku, kto tu będzie miał rację. – odgrywał się, podskakując do przyjmującego.
- Na pewno nie Ty, bandzwole jeden! – wtrąciłam. – Dobra, załatwimy to w inny sposób. – widząc, że panowie zaraz skoczą sobie do gardeł, wkroczyłam do akcji. – Pamiętasz, że jesteśmy dziś wieczorem umówieni na spotkanie? – zwróciłam się do chłopaczyny.
- No, pamiętam i co z tego?
- Zrobię Ci to, co przed chwilą Michałowi i będziemy kwita, ok? – spojrzałam na niego, wyczekując odpowiedzi. Dzikowi mało co oczy nie wyskoczyły z orbit, kiedy to usłyszał i zaraz dołączył do rozmowy.
- Patka, coś Ty, oszalała? Nie wdawaj się w jakieś niesnaski z nim!
- Spokojnie, Kubulku, nad wszystkim panuję! Działam w imię Twojego i swojego dobra. – puściłam mu perskie oczko i zwróciłam się do recepcjonisty. - Długo jeszcze będziesz się nad tym zastanawiał?!
- Trzy, albo idę o wszystkim powiedzieć Anastasiemu.
- Chyba Cię suty pieką! Za trzy, to musielibyśmy się tu nieźle gzić, a to był tylko zwykły, niewinny lodzik! – zaprotestowałam.
- Jasne, jasne, widziałem, jak on był niewinny! Dobra, niech stracę, dwa. – wyszedł ze swoją propozycją kolejny raz.
- Stoi. – zgodziłam się szybko, na co Michał szturchnął mnie nerwowo łokciem.
- Stać to mi dopiero będzie. – hotelowy boy się rozmarzył i uśmiechnął dumnie.
- To się jeszcze okaże. – prychnęłam. – Widzimy się o 20:00 przy tej niebieskiej ławeczce obok parku.
- Będę punktualnie, maleńka. – zakasał ręce i szczerzył uzębieniem.
- A teraz zjeżdżaj, muszę skończyć to, co zaczęłam! – rozkazałam pipolowi, na co posłusznie wyszedł z sali.
- Ej, Pati, ale Ty chyba nie mówiłaś serio? – zapytał przejęty Kubiak.
- Zależy co masz na myśli. – odpowiedziałam ponętnym głosem, siadając ponownie na jego kolanach i wodząc dłońmi po jego torsie.
- No, że Ty i on…
- Oszalałeś?! Nie chcę mieć nic wspólnego z tym pastuchem, a już tym bardziej ani mi się śni go dotykać! On jest sztywny jak widły w gnoju! – oznajmiłam stanowczo, podrywając się na miśkowych udach.
- To jak chcesz to zrobić? Przecież nas wyda trenerowi!
- Nie bój żaby, Dziku! Patinson ma wszystko pod kontrolą! – uśmiechnęłam się szelmowsko. – A teraz nie bądź jak ta kłoda, tylko rozsiądź się wygodnie.
- Po co? Przecież ten film sensacyjny się już kończy.
- Ale erotyczny się dopiero zaczyna!

Karolina

Znacie może kogoś, kto z wielką chęcią wyprodukowałby mi koszulkę, ewentualnie zaprojektował cudowną zawieszkę, z którą zasuwałabym po całej Spale? Nic wielkiego, żadne artystyczne mazidło, po prostu czarny materiał - albo karton - duże, pomarańczowe warzywko i napis "Ta od marchewek". Byłabym w siódmym niebie, tak jak i moje wiecznie piekące policzki, szczególnie na widok Winiarskiego i jego komicznie ułożonych brwi.
Czy ten felerny dzień mógłby się kiedyś skończyć? Czy wszyscy się na mnie uwzięli? Nie dość, że w windzie dokonałam aktu onanizacji - przynajmniej w mniemaniu Michała - z ogródkowym warzywem, to w dodatku na stołówce w ramach zdrowego deseru zaproponowali nam soczystą marchewkę, oczywiście nie zapominając o zapodaniu "Marchewkowego pola" kultowego Lady Pank. Powinnam się dziwić, że wszyscy, poza Winiarem, gapili się na mnie jak na paralityczkę? Bo kto normalny reaguje na warzywo jak na jadowitego węża, rzuca nim o podłogę i odprawia rytualny taniec na jego fakturze? Tak, tak potrafi tylko Karolina Kaczmarczyk. O, Pomarańczowy Korzeniu, władco marchewkowego królestwa, zlituj się nad moją biedną duszyczką!
Wytorpedowałam ze stołówki od razu po podaniu deserku. W ogóle nie zwróciłam uwagi na brak mojej walniętej siostrzyczki i puste miejsce przy stoliku mistrza browarnictwa. Nic się nie liczyło, no, prócz braku marchwi i tak szerokiego uśmiechu niebieskookiego, że na dzień dobry pochłonąłby stół z zawartością za jednym zamachem. A to niby mnie porwali z cyrku, najprawdopodobniej tłukąc się z niedźwiedziami.
Pomimo nieubłagalnie zbliżającej się godziny dwudziestej, grzało normalnie jak na Bałkanach. Woda w niewielkim brodziku wręcz parowała, kwiatki usychały z pragnienia, trawa przybierała z minuty na minutę żółtawy odcień. Do pełni szczęścia brakowało tylko topiącego się asfaltu. Szkoda, że nie zaczął zmieniać stanu skupienia podczas pobytu pani Asieńki, może skończyłaby w rowie, a nie na Zbysiowej podłodze z połamanymi paznokciami. I skąd, ja wcale nie życzę źle "koleżance", ja tylko sobie gdybam!
Po kilku minutach brodzenia po terenie spalskiego ośrodka zaczęłam się zastanawiać, po co ja w ogóle wyszłam. Słońce napierdalało promieniami jak cholera, leciał ze mnie pot jak woda po ścianach kabiny prysznicowej, a balsam do ciała z kakaowego zapachu przeobraził się w zapach gnijącego jabłka.
Zzipana jak po kilkuminutowym biegu, przysiadłam na niebieskiej ławeczce przy parku. Łapanie powietrza było coraz trudniejsze, a mi coraz trudniej było odpędzić od siebie myśl, że to raczej z moimi drogami oddechowymi jest coś nie tak, bo inni jakoś dają radę i nie świszczą, starając się przebić świstaki. W dodatku przypałętał się jakiś konus o kościach przykrytych skórą zamiast normalnego ciała i piwnych oczach z wkurwiającymi ognikami. Byłoby okej, gdyby pogapił się na mnie i przelazł dalej. Ale nie, musiał się przysiąść, musiał się patrzeć wprost w mój dekolt, musiał zmniejszać odległość między nami na tej cholernej ławce!
- Liczysz na szybki wpierdol, chłoptasiu? - iście zirytowana, zmrużyłam oczy, piorunując go wzrokiem. Problem w tym, że w ogóle się nie przejął, ba!, wyciągnął usta w takim samym uśmiechu co Winiarski na stołówce.
- Podczas wykonywania swojej roboty też będziesz taka agresywna? Już mi się podoba!
- Jedyną robotą, jaką mogę wykonać, jest wybicie ci tych żółtawych zębów i zakopanie ich pod najbliższą topolką.
- Ostra - wymruczał, przeciągając cholernie wkurwiająco literkę "r". - Lubię takie! To kiedy zaczynasz?
- Co? Wybijanie twoich siekaczy?
- Głupiutka - jego palec błyskawicznie znalazł się na moim policzku, przejeżdżając przez całą jego długość. - Wiesz, że ładnie się ubrałaś jak na taką okazję?
- Faktycznie, krew się tak szybko nie zmyje, o ile w ogóle.
- Sperma i trawa z kolan również.
Nie wiedziałam, dlaczego moje usta na przemian zamykały się i gwałtownie otwierały, dlaczego oczy przybrały postać pięciozłotówek, przy czym źrenice zajęły co najmniej dziewięćdziesiąt procent ich objętości, dlaczego krew zaczęła się we mnie gotować. To przez tę trawę na kolanach, na bank!
- Akurat nikt nie idzie. Może już wykonasz przynajmniej połowę roboty? - miałam ochotę rzygać nawet tą niezjedzoną marchewką, jakimś cudem znajdującą się w moim żołądku, kiedy bezceremonialnie położył moją dłoń na swoim twardniejącym kroczu. Powinnam się już bać?
- Przepraszam cię bardzo, ale o czym ty do mnie, kurwa, mówisz?!
- Jak to o czym? O rekompensacie za salę kinową. Dwa szybkie lodziki i zasznurowuję usta.
- Słucham?! - zaczęłam się łudzić, że chodziło mu o takie mleczne lody. Nie, to i tak ma drugie dno. - Zapomnij!
- Tak nagle zmieniłaś nastawienie? Ciekawe, czy Anastasiemu się spodoba, kiedy mu powiem, że ciągnęłaś czołowemu przyjmującemu kadry!
Zamurowało mnie. Naprawdę. Już nawet wymioty przestały mi podchodzić do gardła, jedynie sprzeczne myśli opanowały całą galaretę skrytą pod czaszką. Wyjścia są dwa - albo ktoś był tak zabawny i dosypał mi jakiegoś gówna do napoju, przez co zrobiłam to, o czym mówił ten goguś, albo moja siostra miała tak zajebisty pomysł, ażeby zadowolić Michałka w sali kinowej. I sama nie wiedziałam, która możliwość byłaby bardziej prawdopodobna.
- Musiałeś mnie pomylić z siostrą bliźniaczką! - wyjąkałam, jednak na nim nie zrobiło to żadnego wrażenia.
- Serio? Będziesz się siostrunią tłumaczyć? Daruj sobie! I niby również przypadkowo znalazłaś się na tej ławce, akurat o dwudziestej? Mnie w konia tak łatwo nie wyrolujesz! Albo lodziki, albo ty i szanowny pan Kubiak wylatujecie ze Spały, a on również z kadry, na zbity pysk!
To było coś o wiele gorszego niż znajdowanie się między młotem a kowadłem. Tu nawet nie chodziło o mnie. Tu raczej chodziło o nas dwie, o Michała. Jak Andrea naprawdę się o tym dowie? A jak Oskar się o tym dowie? Przejebane i w domu, i tutaj. O ile słowo "tutaj" będzie jeszcze aktualne i nie zamieni się na jakiś obóz przetrwania.
Trzęsłam się jak gacie na wietrze, z kompletną pustką w głowie. Z jednej strony to tylko chwilka, może nawet przyjemna, z drugiej okropieństwo, że mam to zrobić za siostrę, w dodatku jakiemuś konusowi z pryszczem na pryszczu i o anorektycznej budowie.
- Mogłabyś się pośpieszyć z decyzją? Jaja mi marzną -  że niby w pełnym słońcu? Zrozumiałam aluzję dopiero po spojrzeniu na jego krocze. Sukinsyn już sobie spodnie rozpiął!
Wahałam się. I wahałabym się jeszcze długo, gdyby nie przebiegający obok - Boże, czemu akurat on?! - Bartman z białymi słuchawkami oplatającymi uszy. Nie zwlekałam nawet sekundy. Machinalnie otworzyłam usta i zaczęłam drzeć się tak, że wszelkie szyby na dzień dobry mogłyby zakończyć swój przedmiotowy żywot, tym bardziej po dołożeniu ryku. Już nawet nie udawałam wycia. Ja naprawdę beczałam. Chyba z bezsilności.
Młody cwaniak od razu załapał, co chce swoim zachowaniem osiągnąć, łypnął tylko na mnie z pogardą, wysyczał coś w stylu "Ja tak tego nie zostawię" i pędem puścił się w stronę lasu. W sumie dobrze. Już wolałam zapatrzonego w siebie Zbysia niż chętnego na lodzika pryszczatego. Albo i niedobrze, bo sprawa nadal niewyjaśniona.
- Jezu, co się stało?! - ściągnął źródło muzyki z narządu słuchu i przysiadł się obok, niemrawo starając się objąć mnie ramieniem. - Czy to nie był ten pizduś z recepcji?
- On... on chciał rekompensaty - chlipnęłam, podciągając kolana pod brodę.
- Jakiej rekompensaty? O co chodzi?
- Miałam go zadowolić, w innym wypadku wydałby moją siostrę i Kubiaka.
- I tak nie rozumiem.
- To zapytaj swojego przyjaciela, czy było mu dobrze, kiedy Patrycja mu ciągnęła. Wtedy zrozumiesz.

***

Patex: Troszkę nas tu nie było, ale kilka spraw się na siebie nałożyło i stąd ta dłuższa przerwa. Myślę jednak, że ten "urlop" wyszedł nam na dobre, bo teraz mamy głowy pełne pomysłów (czego efekty widać powyżej :D). Tak, to ja jestem sprawczynią niewinnych orgii w salce kinowej, no ale, sorry, nie mogłam się powstrzymać. :D
Powiem jeszcze tyle, że nie podoba mi się to, co się obecnie dzieje w naszej Reprezentacji. Oby Anastasi wiedział, co robi...

Caroline: Wątków miłosnych miało nie być i nie będzie. Ale o erotycznych nic nie wspominałyśmy. :P Oj no, czasami trzeba dorzucić trochę pikanterii, żeby było ciekawiej. :D
Wiem, że czas na młodszych, wiem, że Krzysiek nie ma już dwudziestu kilku lat, ale nie wyobrażam sobie reprezentacji bez niego, jeszcze nie teraz.
Czy tylko mi się wydaje, że z tą kadrą jest coraz gorzej?
Czas się pomału żegnać z Polską... :c